নভবাকৈয়ে ঘটি যায় ঘটনাবোৰ। পৰিস্থিতিৰ ওপৰত কিছুমান সময়ত আমাৰ নিয়ন্ত্ৰণ নাথাকে। কিছুদিনৰ পিছত আমাৰ বিয়া হোৱাৰ কথা আছিল। মোৰ আৰু অভীপ্সাৰ। কিন্তু এতিয়া আমি সম্পৰ্কটো ভাঙি পেলাবলৈ ওলাইছো। যোৱা কিছুদিনত কিছুমান অনাকাংখিত পৰিস্থিতি আমাৰ মাজত সোমাই দুয়োকে দুয়োৰ পৰা আঁতৰলৈ ঠেলিবলৈ ধৰিছিল। অভীপ্সাই অৱশ্যে আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছিল আমাৰ মাজৰ বাঢ়ি অহা দূৰত্ব কমাবলৈ। দুহাতেৰে মোক খামুচি ধৰি নিজৰ কাষত ৰখাবলৈ কৰা তাইৰ চেষ্টা মই প্ৰাণপণে প্ৰতিৰোধ কৰিলো। জানিছিলোঁ তাই আঘাত পাব । মোৰো কষ্ট হব। কিন্তু নীনাই পোৱা জীৱনযোৰা যন্ত্ৰণাৰ তুলনাত এই আঘাত , এই কষ্ট তেনেই তুচ্ছ। অভীপ্সাই বুজি পালে নীনা মোৰ বাবে কি। নীনাৰ এধানি সুখ ,অলপ শান্তিৰ বাবে মই যে তাইক আৰু গোটেই পৃথিৱীখনকে ত্যাগ কৰিব পাৰোঁ সেয়া তাই জনা নাছিল চাগে। যেতিয়া জানিলে ,তাই নিজক সম্বৰণ কৰি মোৰ কাষৰ পৰা আঁতৰিবলৈ প্ৰস্তুত হল।
মনত পৰা দিনৰে পৰা মোৰ পৃথিৱীখন নীনাক কেন্দ্ৰ কৰিয়ে আবৰ্তিত হৈছিল। পুৱা সাৰ পায়েই নীনাৰ কোলাত উঠি বাথৰূমলৈ গৈছিলোঁ । নীনাই বনাই দিয়া গাখীৰ আৰু জলপান খাই স্কুললৈ যাবলৈ সাজু হৈছিলোঁ। মোক গা ধুৱাই দিয়াৰ পিছত নীনাই নিজে গা ধুইছিল। তেওঁৰ হাতত ধৰি স্কুললৈ যাওঁতে নীনাৰ সেমেকা দীঘল চুলিৰ পৰা এটোপ দুটোপ পানী মোৰ গালে মুখে পৰিছিল। মোক স্কুলত থৈ নীনা নিজে শিক্ষকতা কৰা কলেজখনলৈ গৈছিলগৈ। স্কুল চুটিৰ পিছত সদায় গেটৰ মুখত নীনা মোক নিবৰ বাবে ৰৈ আছিল। ঘৰত কাম কৰা ৰণ দা আছিল, আইতাও আছিল তেতিয়া। তথাপি সদায় নীনা মোক স্কুলৰ পৰা নিবলৈ আহিছিল। মোক ঘৰত থৈয়ে তেওঁ আকৌ লৰালৰিকৈ ক্লাছ কৰিবলৈ কলেজ পাইছিলগৈ। অলপ ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত মোৰ মনলৈ প্ৰায়ে আহিছিল এটা প্ৰশ্ন। লগৰ আন লৰা ছোৱালীবোৰৰ দৰে মই নীনাক কিয় “মা” বুলি নামাতো। আইতাই মোক বুজাই কলে , নীনা আচলতে মোৰ মা নহয়, জেঠাইহে। মাৰ বায়েক। মোৰ জন্মৰ তিনি বছৰৰ পিছতে এটা দূৰ্ঘটনাত মোৰ মা ঢুকাইছিল। আইতাই তেওঁৰ পুৰণি এলবামটোৰ পৰা এখন ফটো উলিয়াই আনিছিল। ফটোখনত দুটি ডেকা গাভৰুয়ে হাঁহি আছিল। ডেকাজনক মই চিনি পাইছিলোঁ। সেয়া মোৰ দেউতা। বছৰত দুবাৰমান দেউতা ঘৰলৈ আহিছিল। বাকী সময়বোৰত তেওঁ কৰা আন্তৰ্জাতিক কোম্পানীটোৰ কামত দেশে বিদেশে ঘূৰি ফুৰিছিল। আহোঁতে তেওঁ মোলৈ বহুত খেলাবস্তু আৰু ঘৰৰ সকলোলৈকে উপহাৰ আনিছিল। আইতাই কৈছিল, দেউতাই বোলে বৰ ডাঙৰ কাম কৰে। বৰ ধনী মানুহ। দেউতা আহিলে দিনত আমাৰ লগত আহাৰ খাইছিল যদিও ৰাতি হোটেলতহে আছিল। তেওঁক লৈ কোনোদিনে বেছি উৎসাহিত আৰু আনন্দিত হোৱা মোৰ মনত নপৰে। কিন্তু তেওঁৰ লগত থকা ফটোখনৰ ধুনীয়া মানুহজনীলৈ চাই মোক বেজাৰে হেঁচা মাৰি ধৰিছিল। মোৰ দুখ মোৰ মাৰ মৃত্যুৰ বাবে লগা নাছিল, মোৰ দুখ লাগিছিল এই ভাবি যে নীনা মোৰ মা নহয়। নীনাক সকলোৱে নীলা বুলি মাতিছিল। মাৰ মৃত্যুৰ পিছতে মোক বুকুত সুমুৱাই লোৱা নীলাক মই আধাফুটা মাতেৰে “নীনা” বুলি মাতিছিলো। তেতিয়াৰে পৰা তেওঁ মোৰ নীনা হৈ ৰল। মোৰ মৰমৰ , চেনেহৰ , মোৰ হেপাঁহৰ নীনা।
কেতিয়াবা আইতাই নীনাক টানকৈ কথা কোৱা শুনিছিলোঁ। নীনাৰ সজল হৈ পৰা চকুলৈ চাই মোৰ আইতালৈ খং উঠিছিল,
” তুমি কিয় নীনাক গালি পাৰা?”
“তাইনো কিয় বিয়া নহয় !”,আইতাই উষ্মাৰে উত্তৰ দিছিল। মোৰ ভয় লাগিছিল। বিয়া হলে দেখোন নীনাক দৰাই লৈ যাব! মই কাৰ লগত থাকিম। মোৰ মুখলৈ চাই আইতাই যেন মোৰ মনৰ কথা বুজি পাইছিল।
” তোক চাবলৈ মই আছো নহয়”, আইতাই মোক আকোৱালি লৈ চুমা খাইছিল।আইতাৰ তামোল খোৱা মুখখনৰ গোন্ধটো মই বৰ বেয়া পাইছিলোঁ।তেওঁৰ কাষৰ পৰা দৌৰি পলাইছিলো । বহুত বছৰৰ পিছত যেতিয়া হাইস্কুলৰ ওপৰ শ্ৰেণী পাইছিলোঁগৈ , নীনাৰ বিয়া নোহোৱা কথাটো ছিৰিয়াছকৈ চিন্তা কৰিবলৈ লৈছিলোঁ। কেবাদিনো সোধাৰ পিছত এদিন আইতাই কৈছিল,নীনাৰ এজন প্ৰেমিক আছিল। দুইজনৰ মাজত বিয়াও ঠিক হৈছিল। কিন্ত এদিন নীনাই গম পালে তেওঁৰ প্ৰেমিকজন আন এগৰাকী নাৰীৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হৈছে। এই আকৰ্ষণ ইমানেই দুৰ্বাৰ আছিল যে নীনাৰ প্ৰেমিকে তেওঁক প্ৰত্যাখ্যান কৰি ইগৰাকী নাৰীক বিয়া কৰোৱাৰ সিদ্ধান্ত ললে। আহত , প্ৰত্যাখিত, অপমানিত নীনাই কিছুদিন নিজৰ লগত যুঁজিলে ।তাৰ পিছত সকলো মানি ললে। তেওঁৰ প্ৰেমিকৰ বিয়া হৈ গল। আইতাৰ কথাবোৰ শুনাৰ পিছত প্ৰচণ্ড খং আৰু দুখত মই কঁপি উঠিছিলো। মোৰ নীনাকো কোনোবাই প্ৰত্যাখ্যান , প্ৰতাৰণা কৰিব পাৰে !
” নীনাৰ প্ৰেমিকক যদি কেতিয়াবা লগ পাও ,মই তাক মাৰি পেলাম !” খঙত দাঁত কামুৰি মই কৈছিলোঁ। মোৰ হাতৰ মুঠিৰ তলুৱা ঘামি উঠিছিল। আইতাই অদ্ভুত দৃষ্টিৰে একেথৰে মোলৈ চাই আছিল,
” তই মাৰি পেলাব পৰাকৈ মানুহজন ইমান বেয়া নহবও পাৰে। এটা মাত্ৰ বেয়া কামে মানুহ এজনক জীয়াই থকাৰ অযোগ্য কৰি নেপেলায়।”
আইতাৰ বুজনিলৈ ভ্ৰূক্ষেপ নকৰি মই কোকোৱাই কোঠাটোৰ পৰা ওলাই আহিছিলোঁ।
তাৰ বহুত বছৰৰ পিছতো নীনালৈ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ আহিয়ে আছিল। তেতিয়া আৰু আনকি এতিয়াও নীনাক দেখিলে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰী যেন লাগে। ওখ ,ঋজু শৰীৰ , কঁকালৰ তললৈ বৈ পৰা দীঘল বেণী। আইতা আৰু মোৰ গাৰ ৰং ধকধকীয়া উজ্জ্বল ।মোৰ মাও গুলপীয়া পানী গোলাপৰ দৰে সুন্দৰ ৰঙৰ আছিল বুলি আইতাই কৈছিল। কিন্তু নীনাৰ গাৰ বৰণ কাজলী চেউৰীৰ মুখৰ ৰঙৰ দৰে মিঠা কোমল । তেওঁৰ চকুদুটা সৰু , ক’লা , গভীৰ। সকলো কাম নিয়মীয়াকৈ কৰে নীনাই , পুৱা খোজকাঢ়ে , সপ্তাহত চাৰিদিন ওচৰৰ যোগাভ্যাস কেন্দ্ৰটোলৈ যায়; বিয়া , মেল মিটিঙৰ তাৰিখবোৰ ডায়েৰীত লিখি থয় যাতে নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা কৰিবলৈ পাহৰি নাযায়। কেতিয়াও নীনাক উত্তেজিত হোৱা দেখা নাই । এদিন মই সুধিছিলো,
” তোমাৰ কিয় কেতিয়াও খং নুঠে?”
নীনা অলপ সময় মনে মনে আছিল। ফাগুনৰ বতাহজাকে খিৰিকীৰ বাহিৰৰ বটল ব্ৰাছজোপাৰ লেহুকা ডালবোৰ জোৰত কঁপাইছিল।
” যিবোৰ মানুহে খং নকৰে, সিহঁতৰ আটাইতকৈ বেছি খং উঠে। সিহঁতে জানে, সেই দুৰন্ত ক্ৰোধ বাহিৰলৈ ওলালে প্ৰলয় হব । পৰিয়ালত , সমাজত হাঁহাকাৰ লাগিব। সেইবাবে সিহঁত নীৰৱে থাকে। সহিবলৈ শিকে।”
নীনাৰ মাতটো কঁপিছিল । এক মূহুৰ্তৰ বাবে যেন তেওঁ অস্থিৰ ,অশান্ত হৈ পৰিছিল। তাৰ পিছত তেওঁ চিৰাচৰিত শান্ত হাঁহিৰে বতাহে দোলাই থকা খিৰিকীখনৰ পালাটো বন্ধ কৰি দিছিল।
নীনাৰ লগত চেহেৰা আৰু কিছু স্বভাৱগত মিল আছিল বাবেই কিজানি মই অভীপ্সাৰ প্ৰতি দুৰ্বাৰ আকৰ্ষণ অনুভৱ কৰিছিলোঁ। মিঠা ৰঙৰ ধুনীয়া ছোৱালী অভীপ্সাই নীনাৰ দৰেই অত্যন্ত কিতাপ পঢ়িছিল।জেমছ হেডলি চেজৰ পৰা খালিদ হোছেইনি লৈ , বীৰেণ ভট্টাচাৰ্য্যৰ পৰা ৰীতা চৌধুৰীলৈ সকলোৰে কিতাপ তাই পঢ়ি শেষ কৰিছিল দ্বাদশ শ্ৰেণীত থাকোতেই। একেখন চহৰৰে যদিও ইঞ্জিনিয়াৰিং কলেজৰ একেটা ডিপাৰ্টমেন্টত এডমিশ্যন লোৱাৰ পিছতহে মই তাইক প্ৰথম দেখিছিলোঁ। তাইৰ কাষ চাপি যোৱাৰ পিছত বুজিছিলো নীনাৰ লগত তাইৰ স্বভাৱৰ মিল যিমান , অমিল তাতকৈ বেছি। নীনাৰ গম্ভীৰতাৰ বিপৰীতে তাই আছিল অত্যন্ত প্ৰগলভ। কথাই কথাই খিলখিলাই হাঁহে। কম বুলি ভবা কথা চিধাই কৈ পেলায়। নীনা আৰু আমাৰ ঘৰখনৰ সকলোৰে লগত, কম সময়ৰ ভিতৰতে আত্মীয়তা গঢ়ি তোলাৰ উপৰিও তাই মোৰ দেউতাৰ লগতো সহজ সম্পৰ্ক এটাত বান্ধ খাই পৰিল। মোৰ লগত কেতিয়াবাহে দুই এষাৰ কথা পতা দেউতাই তাইলৈ নিয়মীয়াকৈ ফোন কৰা হল। এবাৰ মুম্বাইত ফুৰিবলৈ গৈ তাই তাত থকা দেউতাৰ ঘৰত এসাঁজ ৰান্ধি বাঢ়ি খাই আহিল। এদিন তাই মোক কৈছিল,
” তোমাৰ দেউতা ইমান হেণ্ডচাম , স্মাৰ্ট, হেল্ডী। নীলা আন্টিৰ লগত খুব মিলিলহেঁতেন ! তেওঁলোক দুজনৰ বিয়া হোৱা হলে আমি সকলো এটা পৰিয়াল হৈ একেলগে থাকিব পাৰিলোঁহেঁতেন ! ”
কথাটো কল্পনা কৰিয়ে আহ্লাদত তাইৰ চঞ্চল চকুদুটা নাচি উঠিছিল। আইতাই বহুত দিনৰ আগতেই মোক এইটো কথা কৈছিল। মোৰ মাৰ মৃত্যুৰ পিছত সকলোৱে বিচাৰিছিল যে দেউতা আৰু নীনাৰ বিয়া হওক। দেউতায়ো সন্মতি দিছিল। কিন্তু নীনা ৰাজী নহল। কথাটো জনাৰ পিছত নীনাক মই সুধিছিলো,
” দেউতাক তোমাৰ ভাল নালাগে ন?”
নীনাই একেথৰে মোলৈ চাই আছিল,
” দেউতাৰাই মোক বিচৰা নাছিল , বিচাৰিছিল তোমাৰ বাবে এজনী মাক। সেইবাবে তোমাক মোৰ ওচৰলৈ লৈ আনিলোঁ।”
নীনাই মোক হাতত ধৰি বুকুৰ মাজলৈ টানি নিছিল। নীনাৰ সুৰভিত শৰীৰৰ মধুৰ সাহচৰ্য্যত পমি গৈ মই তেওঁৰ প্ৰতাৰক প্ৰেমিকৰ কথা ভাবিছিলোঁ। কিমান দূৰ্ভগীয়া হলে মানুহে এনে প্ৰেয়সী হেৰুৱাব পাৰে! কিন্ত সেই প্ৰেমিকৰ প্ৰতি কাহানিও মোৰ সহানুভূতিৰ উদয় হোৱা নাছিল। নীনাৰ একাকী জীৱনৰ বাবে দায়ী সেইজন মানুহক লগ পাই মোৰ সমস্ত ক্ষোভ তেওঁৰ ওপৰত উজাৰিবলৈ বৰ মন গৈছিল। তেওঁৰ পৰিচয় নীনাক সুধিবলৈ মোৰ সাহ হোৱা নাছিল। আইতাক বহুতবাৰ সুধিছিলো যদিও তেওঁ কোৱা নাছিল।সেইটো প্ৰসংগ ওলালেই আইতা শিলৰ মূৰ্তিৰ দৰে স্থিৰ আৰু নিৰ্বাক হৈ ৰৈছিল।
এই গোটেই প্ৰসংগটোত অভীপ্সাৰ দৃষ্টিভংগী একেবাৰে বেলেগ আছিল। এইবোৰ কথা ওলালেই তাই বৰ সহজভাৱে কৈছিল,
” হোৱাট ইজ দেয়াৰ টু বি চ’ চিৰিয়াছ এবাউট? নীলা আন্টিক প্ৰতাৰণা কৰি তেওঁৰ প্ৰেমিকে আন কাৰোবাক বিয়া কৰালে। বৰ বেয়া কথা হল। ইয়েছ ,ইট ওৱাজ বেড। কিন্তু তাৰ বাবে নীলা আন্টিয়ে কিয় গোটেই জীৱন অকলে থাকিব লাগে! লাইফ গউজ অন । উই মাষ্ট মুভ অন। ”
তাই এনেকৈ ক’লে মোৰ খং উঠে,
” নীনাক তুমি বুজি নোপোৱা। প্ৰেমৰ গভীৰতাত ডুব যোৱা , এজনক জীৱনৰ সৰ্বস্ব বুলি ভাবিব পৰা সকলোৰে বাবে সম্ভৱ নহয়!”
” তাৰমানে মই যদি তোমাক এৰি যাওঁ , তুমিও গোটেই জীৱন অকলে থাকিবা ?”
অভীপ্সাৰ ধুনীয়া চকুদুটা কৌতুকত নাচি উঠিছিল। মই একো নকৈ তাইৰ দুহাতত খামুচি ধৰিছিলো। তাই যে মোক কেতিয়াও এৰি যাব নোৱাৰে, আমাৰ জীৱন সংগীত যে আমৃত্যু একেটা সুৰ আৰু একেটা ছন্দত একেলগে বাজি থাকিব , সেই সম্পৰ্কে মই কিয় জানো ইমান নিশ্চিত আছিলো। অথচ আজি সেই গীতৰ ছন্দপতন ঘটিল। আটাইতকৈ মধুৰ যেন লগে সুৰটো এই মূহুৰ্তত আটাইতকৈ বেসুৰা যেন লাগিছে। আমাৰ প্ৰেমৰ বন্ধন ইমান থুনুকা বুলি হয়তো অভীপ্সায়ো ভবা নাছিল। হয়তো মোৰ আনুগত্যতা , আকুলতাৰ ওপৰত তাইৰ অত্যাধিক বিশ্বাস আছিল। হয়তো নীনাৰ বিফল প্ৰেম , তেওঁৰ একাকীত্বৰ যন্ত্ৰণাক লৈ মই ইমান সংবেদনশীল বুলি তাই বুজি পোৱা নাছিল।
এদিন বৰ সহজভাৱে, খুব কৌতুকেৰে , একপ্ৰকাৰ আমোদেৰেই অভীপ্সাই ক’লেহি ,
” এট লাষ্ট দ্যা মিষ্ট্ৰি ইজ চলভ্ড। নীলা আন্টিৰ প্ৰেমিক কোন গম পালোঁ। ”
তাই পুৰণি এলবাম এটা মোৰ সন্মুখত মেলি ধৰিছিল। কিছুমান সময়ে আঁচোৰ পেলোৱা ছবি। ফটোবোৰত এজনী ঋজু , দীঘল চুলিৰ ধুনীয়া ছোৱালী। নীলা। মোৰ নীনা। এতিয়াৰ নীনাৰ লগত ছবিৰ ছোৱালীজনীৰ পাৰ্থক্যটো হল ছোৱালীজনীৰ চকুৱে মুখে আছিল উচ্ছল হাঁহি। শৰীৰত আছিল প্ৰথম যৌৱনৰ পাৰভঙা আবেদন। প্ৰায় সকলোবোৰ ফটোতে নীনাৰ লগত আছিল এজন যুৱক। ব্ৰেকব্ৰাছ চুলিৰে এজন সুঠাম ডেকা মানুহ। হাতত হাতে ধৰি সহজ অন্তৰংগতাৰে প’জ দিছিল দুয়ো কেমেৰাৰ সন্মুখত। ফটোবোৰ চালোঁ। বাৰে বাৰে চালোঁ। উত্তেজনা, বিষাদ আৰু অৱশেষত সেই চিৰাচৰিত ক্ৰোধত মই কঁপি উঠিলোঁ।
“ক’ত পালা তুমি ফটোবোৰ?”
প্ৰথমতেই সুধিবলগীয়া প্ৰশ্নটো বৰ দেৰিকৈ অভীপ্সাক সুধিলোঁ।
” মোৰ দেউতাৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ এলবাম এইটো।”অভীপ্সাই কলে, ” দেউতাই তেওঁৰ চাৰ্টিফিকেটবোৰ উলিয়াওতে এইটো পাই একমনে চাই আছিল। তেওঁৰ পৰা আনি এলবামটো চাবলৈ লৈয়ে এই ফটোবোৰ পাই তোমাৰ ওচৰ পালোহি। ”
” তাৰমানে ফটোত থকা মানুহজনক আংকলে চিনি পায়!” ৰহস্য উন্মোচনৰ উত্তেজনাত মোৰ মাতটো কঁপি উঠিল।
হাহাকৈ হাঁহি উঠিল অভীপ্সাই,
” আৰে সেয়া দেখোন স্বয়ং মোৰ দেউতা! এতিয়া দেউতাৰ যি প্ৰকাণ্ড চেহেৰা, যি মস্ত পেটুৱা , ইউনিভাৰ্চিটিৰ দিনৰ এই শ্লিম ধুনীয়া চেহেৰাটো কেনেকৈ চিনি পাবা ! ” অভীপ্সাৰ হাঁহিৰ যেন শেষ নহব।
মই থৰ হৈ ৰৈ গলো। মোৰ সমস্ত সপোন, আকাংখ্যা যেন সিমানতে শেষ হৈ গল ।মোৰ গোটেই জীৱনটোৱে সেই মূহুৰ্ততে যেন এটা ইউ টাৰ্ন ললে।
” মই ফটোবোৰৰ বিষয়ে দেউতাক সুধিলোঁ জানা! দেউতাৰ কি লাজকুৰীয়া হাঁহি। মোক ওৱাৰ্ন কৰিছে।এইবোৰ কাকো নেদেখুৱাবলৈ!” অভীপ্সাৰ আহ্লাদৰ অন্তই নোহোৱা হল। তাইক সেই অৱস্থাতে এৰি মই ফোফোৱাই ওলাই আহিলোঁ। মোৰ মূৰত উতলি উঠা তেজবোৰ শান্ত কৰাৰ বৰ প্ৰয়োজন আছিল।
কেবাদিনো অভীপ্সাৰ পৰা আঁতৰি থাকিলো ।ফোন অফ কৰি থলো। চিন্তা কৰিলোঁ। অভীপ্সাৰ দেউতাকক সামাজিক অনুষ্ঠানবোৰত নীনাৰ লগত দুই এষাৰ কথা পতা মই দেখিছিলোঁ। কিন্ত কোনোদিনে এনেকুৱা লগা নাছিল যে দুইজনৰ চিনাকি পুৰণি। বৰ কৌশলেৰে দুয়ো পুৰণি আত্মীয়তা লুকুৱাই ৰাখিছিল।
এইজনেই সেইজন মানুহ যি এজনী সুন্দৰী নাৰীৰ মোহত নীনাক প্ৰতাৰণা কৰিছিল। নীনাক যেতিয়াই মই তেওঁৰ প্ৰেমিকৰ বিষয়ে সুধিছিলো সদায়েই বৰ সহজভাৱে কৈছিল,
” তেওঁ যিজনী ছোৱালীৰ প্ৰেমত বলিয়া হৈছিল, সেইজনী মোতকৈ বহুত ধুনীয়া, ভাল ছোৱালী আছিল। তেওঁক মই দোষ নিদিওঁ। তেনেকুৱা অসামান্য সুন্দৰী , মৰমীয়াল গাভৰুৰ আকৰ্ষণ এৰাই চলা সহজ নহয়।”
মই অভীপ্সাৰ মাকৰ ধুনীয়া মুখখন, তেওঁৰ স্নেহময় আচৰণবোৰ মনলৈ আনিলোঁ। এই মূহুৰ্তত সেই মানুহজনীক পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ কুৎসিৎ , কপট তিৰোতা যেন লাগিল। সেইজনী মানুহৰে কন্যা অভীপ্সা ! নীনাৰ প্ৰতাৰক প্ৰেমিকৰ সন্তান তাই। গোটেই জীৱন তাইৰ লগত কটোৱাৰ কথা ভাবি মোৰ সমগ্ৰ শৰীৰ বিতৃষ্ণাত জিকাৰ খাই উঠিল।তাইৰ উপস্থিতিয়ে , তাইৰ সাহচৰ্য্যই প্ৰতি মূহুৰ্ততে মোক সোঁৱৰাই থাকিব তাইৰ পিতৃৰ জঘন্য অপৰাধৰ কথা। মোৰ নিষ্পাপ নীনাৰ যন্ত্ৰণাৰ কথা। মই তেনেকৈ জীয়াই থাকিব নোৱাৰিম । আৰু মোৰ নিৰ্জীৱ , অপ্ৰেম অৱস্থানক লৈ অভীপ্সা কেনেকৈ সুখী হব ! তাই ভাল ছোৱালী। ইমান বেয়া জীৱন এটা তাইৰ প্ৰাপ্য নহয়।
অভীপ্সাক মোৰ সিদ্ধান্ত জনালোঁ। আঁতৰা আঁতৰিকৈ থাকিলে আমি সুখী নহম । কিন্তু জীয়াই থাকিব পাৰিম। একেলগে আমি জীয়াই থকা সম্ভৱ নহয়। অভীপ্সা প্ৰথমতে অবাক হল । তাৰপিছত তাই ভাগি পৰিল। মোৰ সিদ্ধান্তক চ্ছাইল্ডিছ বুলি নিন্দা কৰিলে। মোক বুজাবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিলে। এসময়ত তাই ভাগৰি পৰিল। তাই বুজিলে মোক এৰিলে এই চহৰো এৰিব লাগিব । সেইবাবে তাই নিউইয়ৰ্কত থকা মাহীয়েকৰ ওচৰলৈ যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ললে। তাইৰ একাডেমিক কেৰিয়াৰ ভাল। কাজিনহঁতে চাকৰি এটা বিচাৰি লোৱাত তাইক সহায় কৰিব পাৰিব।
নীনাই কথাবোৰ দেৰিকৈ গম পালে। আমাৰ মাজৰ সকলো সিদ্ধান্ত হৈ যোৱাৰ পিছত অভীপ্সাই তেওঁলৈ ফোন কৰিছিল। কথাবোৰ শুনি নীনা স্তব্ধ হৈ গল। মোক নিজৰ ৰূমলৈ মাতি নি দুৱাৰ বন্ধ কৰি দিলে নীনাই। জীৱনত এই প্ৰথম মই নীনাক ইমান উত্তেজিত , ইমান অস্থিৰ দেখিলোঁ।
” ভুল ! ভুল! তোমালোকৰ সিদ্ধান্ত , তোমালোকৰ আচৰণ সকলো ভুল। ” নীনাৰ মাতত বিহ্বলতা । ” প্ৰথম কথা , অভীপ্সাৰ পিতৃ প্ৰমোদ মোৰ প্ৰেমিক নাছিল। কলেজীয়া দিনৰে অতি অন্তৰংগ বন্ধু আছিলোঁ আমি। আৰু হলেই জানিবা তেওঁ মোৰ প্ৰেমিক ! মোৰ অতীতে তোমালোকৰ বৰ্তমানক প্ৰভাৱ পেলোৱা উচিত নহয় ! ” বিশ্বাস অবিশ্বাসৰ দোমোজাত মই নীৰৱ হৈ ৰলো।
” প্ৰমোদ মোৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ বন্ধু আছিল। ” নীনাই আকৌ কৈ গল,”বিশ্ববিদ্যালয় এৰাৰ পিছতে মই বেলেগ এজনৰ প্ৰেমত আকন্ঠ নিমজ্জিত হলো। প্ৰমোদ আৰু মোৰ মাজত দূৰত্ব বাঢ়িল। পিছত প্ৰমোদৰ বিয়া হৈ গল, সংসাৰ বাঢ়িল। আমাৰ মাজত সৌজন্যতাৰ সম্পৰ্ক এটাহে থাকিল”।
মই অবিশ্বাসেৰে নীনালৈ চাই থাকিলোঁ। নীনাই মোৰ সন্মুখত থিয় হৈ পোনপটীয়াকৈ মোলৈ চালে। মোৰ চকুৰ অবিশ্বাস , অনাস্থা তেওঁৰ যেন সহ্য নহল। কোকোৱাই গৈ তেওঁ লোৰ আলমাৰীটো খূলিলে। ক্লজেটটোৰ ভিতৰৰ পৰা লেফাফা এটা উলিয়ালে। মোলৈ খামটো আগবঢ়াই দি নীনাই কলে,
” ইয়াতে আছে মোৰ প্ৰেমিকৰ ছবি । মই যি কাম এইটো জীৱনত কেতিয়াও নকৰোঁ বুলি ভাবিছিলোঁ ,সেই কাম কৰিবলৈ তুমি আজি মোক বাধ্য কৰালা ”
নীনাৰ মূৰটো তললৈ হালি গল। দুটোপাল চকুপানী গালেৰে বৈ আহিল। মই আগবাঢ়ি গৈ নীনাক ধৰিব খুজিলো। দুইহাত ডাঙি মোক বাধা দিলে নীনাই,
” ফটোখন চোৱা আৰু অভীপ্সাক ঘূৰাই আনা। মনত ৰাখিবা সকলো পৰিঘটনাৰ এটা নিৰ্দিষ্ট মূহুৰ্ত থাকে। প্ৰেমৰো। এই মূহুৰ্তত যদি অভীপ্সাক আঁতৰি যাবলৈ দিয়া , পিছত বিচাৰি গলেও নাপাবা। এই মূহুৰ্তত সময়ে তোমাৰ হাতত প্ৰেমৰ অমৃত পাত্ৰ তুলি দিছে। যদি তুমি আজি এই প্ৰেমক দলিয়াই দিয়া, পিছত গোটেই জীৱন বিচাৰিলেও নোপোৱা। সময়ে তোমাৰ ওপৰত প্ৰতিশোধ লব। ”
মোক দুহাতেৰে ঠেলি নীনাই কোঠাৰ দুৱাৰখন সশব্দে বন্ধ কৰি দিলে।
মই হাতৰ ঘড়ীটোলৈ চালোঁ। এতিয়া সন্ধ্যা সাত বাজিছে মাত্ৰ । ন বজাত আছে অভীপ্সাৰ মুম্বাইৰ ফ্লাইট। পুৱতি নিশা তিনি বজাত তাই নিউয়ৰ্কলৈ উৰা মাৰিব। মোৰ হাতত এতিয়াও কিছু সময় আছে। মই অভীপ্সাক ঘূৰাই আনিম। অবিনশ্বৰ ,অনন্ত ,ব্যাপ্ত সময়ে এই মূহুৰ্তত মোৰ হাতত তুলি দিছে মোৰ প্ৰেম , মোৰ অভীপ্সা। সেয়া হেৰুৱাই মই গোটেই জীৱন হাঁহাকাৰ কৰিব নোখোজো। দ্ৰুত খোজেৰে গৈ মই গাড়ীৰ ড্ৰাইভিং ছিটত বহিলো। পকেটৰ মোবাইলটো বাজি উঠিল। মই আশা কৰিছিলোঁ ফোনকলটো অভীপ্সাৰ হওক। কিন্ত নহয়। স্ক্ৰিনত জিলিকি আছিল মোৰ দেউতাৰ নাম্বাৰ। তেওঁ মোক কিছু সময়ৰ বাবে তেওঁৰ ওচৰলৈ মাতিছে। দেউতা আজিকালি এইখন চহৰতে থাকে। টিলা এটাৰ ওপৰত ছবিৰ দৰে ধুনীয়া এটা ঘৰ সজালে তেওঁ। চাকৰিৰ পৰা স্বেস্বাই অৱসৰ লৈ তেওঁ এটা ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিছে।
এই সময়ত দেউতাক লগ কৰা , তেওঁৰ লগত কথা পতাৰ ইচ্ছা মোৰ মুঠেই নাছিল। মোৰ উৎকন্ঠিত হৃদয় , মনত কেৱল অভীপ্সা বিৰাজমান আছিল । কিন্ত তেওঁ হয়তো অভীপ্সাৰ কথাই কবলৈ মাতিছে। হয়তো অভীপ্সাই তেওঁক আমাৰ কথাবোৰ কৈছে। অনিচ্ছা সত্বেও মই গাড়ী তেওঁৰ ঘৰৰ ফালে ঘূৰালো।
সুৰুচিপূৰ্ণ বিশাল দ্ৰয়িং ৰূমটোত দেউতা বহি আছিল। ৰাতি শোৱাৰ সময়ৰ বাহিৰে আন সকলো সময়ত তেওঁ ফৰ্মেল পোছাক পিন্ধে। আজিও তেওঁ পিন্ধি আছিল ডিঙিলৈকে বন্ধ ডাঠ নীলা চাৰ্ট আৰু ধোঁৱা ৰঙৰ ট্ৰাউজাৰ্চ । সন্মুখৰ পানীয়ৰ গ্লাছত ওপঙি আছিল বৰফৰ টুকুৰা। তেওঁ মোক কিবা খাম নেকি সুধিলে। মই একো নকৈ হাতৰ ঘড়ীলৈ চালো। তেওঁ হাতত গ্লাছটো লৈ ফ্ৰেন্স উইণ্ড’ খনৰ কাষত থিয় হলগৈ। দূৰত জিলিকি থকা পথটোৰ ভাসমান গাড়ীৰ আলোকউজ্জ্বল মিছিলটোলৈ একমনে চাই ৰল।
” আজি আবেলি অভীপ্সা আহিছিল। তাই ভাল ছোৱালী। তাই কষ্ট পোৱা বাবে মই বেয়া পাইছো।”
কথাখিনি কৈ তেওঁ ৰল। যেন আৰু কিবা কবলৈ উপযুক্ত শব্দ বিচাৰি ফুৰিছে। হঠাতে তেওঁ আহি মোৰ মুখামুখিকৈ থিয় হল,
” আমাৰ জীৱনবোৰ আচলতে কিছুমান মূহুৰ্তৰ সমষ্টি। এটা এটা মূহুৰ্তৰ শুদ্ধ বা অশুদ্ধ সিদ্ধান্তই নিৰ্মাণ কৰে জীৱনৰ সফলতা বা বিফলতা। ”
তেওঁ কোঠাটোৰ কেওফালে চালে,” মেটেৰিয়েল প্ৰচপাৰিটি যিকোনো সময়তে যেতিয়াই তেতিয়াই আহৰণ কৰিব পাৰি। কিন্তু সম্বন্ধবোৰ ভাগি গলে আকৌ গঢ়িব নোৱাৰি। সকলোৰে সময় ঠিক কৰি থোৱা ঘড়ী এটা আছে । জীৱন পৰিক্ৰমাৰ। প্ৰেমৰো। নিৰ্দিষ্ট সময়টো মিছ কৰিলে ঘূৰাই পোৱা অসম্ভৱ হৈ পৰে” ।
তেওঁৰ মাতটো অস্থিৰ ।মই হাতঘড়ীটোলৈ চাই যাবলৈ উঠিলোঁ।
আগফালৰ পৰ্চত থিয় হৈ দেউতালৈ এবাৰ ঘূৰি চালোঁ। তেওঁৰ স্বাস্থ্যবান সুঠাম অবয়বটো বৰ বিষন্ন যেন লাগিল। তেওঁ কোৱা কথাবোৰত নীনাৰ শব্দবোৰেই যেন অনুৰণিত হৈছিল। মই আচৰিত নহলো। নীনাই দিয়া ফটোখন পকেটৰপৰা উলিয়াই আকৌ এবাৰ চালোঁ। ফটোত সেয়া আছিল ডেকাবয়সৰ দেউতা। প্ৰেমৰ ঘড়ীৰ বিশেষ সময়টো মিছ কৰি গোটেই জীৱন হাঁহাকাৰ কৰি কটোৱা এজন পৰাজিত প্ৰেমিক।
প্ৰেমৰ ঘড়ী by Prakritee Nazir
ভালপোৱা by Prakritee Nazir
কোলাৰ কেঁচুৱাটো বহুত সময় ধৰি চকুৰ আঁতৰ হৈ থাকিলে নতুন মাকজনীৰ যেনেকুৱা লাগে , ভনীয়েক তৃষা বহুত সময় আঁতৰি থাকিলে নিশাৰো ঠিক তেনেকুৱাই লাগে। বিয়াঘৰৰ খদমদমীয়া ব্যস্ততাৰ মাজতো , কইনাৰ ডাঙৰ বায়েকৰ সকলো দায়িত্ব বৰ নিষ্ঠাৰে পালন কৰি থকাৰ মূহুৰ্ততো তাই তৃষাক প্ৰতি ক্ষণতে পৰ্য্যবেক্ষণত ৰাখিছিল। এতিয়া হঠাতে ক’লৈ গ’লগৈ জানো এইজনী ! শেষ ৰাতিৰ বিয়াঘৰীয়া ৰভাতলখন কৰুণ আবেশ এটাই মেৰিয়াই ধৰিছে । বৰহোম হৈ গ’ল। খুড়াকে দেউতাকৰ দায়িত্ব পালন কৰি সৰু ভনীয়েক দিশাক জোঁৱায়েকৰ হাতত গতাই দিলে। খুড়াকৰে ল’ৰা ৰাজাই ভায়েকৰ দায়িত্ব পালন কৰি আখৈ ছটিয়ালে। ৰূপালী ৰঙৰ সোনালী তৰা বচা পাটৰ সাজেৰে খমখমাই কইনা দিশাই সাতখন পানত খোজ পেলালে। জলপানৰ বাতি সলোৱা , আঙুঠি লুকুওৱা মনোৰম খেলখন খেলিবলৈ মীৰা মাহী হঁতে দৰা কইনাক বৰঘৰলৈ সুমুৱাই লৈ গ’ল।
তৃষাক বিচাৰি তাই বিয়াঘৰীয়া আগফাল পিছফাল পিতপিতাবলৈ লাগিল। ছোৱালী খুজিবলৈ দৰাঘৰীয়া মানুহ অহা দিনাখনৰে পৰা কমখন আজলমথালি কৰি আছেনে এইজনীয়ে ! কইনা হবলগীয়া দিশা কৰবাতে থাকিল। তৃষাই ৰাতিপুৱাৰে পৰা নিজক অতোৱা পিতোৱাত লাগি গ’ল। আগদিনাই হেনা কৰি থোৱা দীঘল চুলিখিনি চেম্পু কণ্ডিচনিং কৰি চিকচিকিয়া কৰিলে; কণীৰ বগা অংশৰ লগত মৌজোল নেমুৰস মিহলাই ফেচপেক লগলে ; মাকৰ সামৰণ বাকচ খুলি বাচি বাচি জিকাফুলীয়া বুটাবচা সেউজীয়া কাপোৰসাজ উলিয়ালে।পিন্ধি উৰি সাজি কাচি তামোল মছলাৰ বটা সাজু কৰা তৃষাক মাকে থোকাথোকি মাতেৰে বুজালে — ” তই আলহীৰ আগত লাহে ধীৰে ওলালেও হব মাজনী । প্ৰথমতে কইনাইহে মাত দিব লাগে। ” হাত জোকাৰি, মূৰ আচাৰি হিচহিচাই উঠিল তৃষা–” কইনা মই। মই দিশাতকৈ ডাঙৰ। মোৰ বিয়া আগত হব। ” মাকে দাঁতেৰে ওঁঠ কামুৰিলে। ভনীয়েকৰ হাতত ধৰি তাইক শোৱাকোঠালৈ লৈ গ’ল নিশাই– ” শুনচোন আকৰী , ময়ো দেখোন তহঁত দুয়োজনীতকৈ ডাঙৰ। মোৰোতো বিয়া হোৱা নাই। প্ৰথমতে দিশাৰ বিয়া হৈ লওক। তাৰ পিছত তোৰ বিয়া হব। এইটো দৰা সৌ দূৰণিৰ বাংগালোৰত থাকে। কোনোবা ডাঙৰ কোম্পানীৰ ইন্জিনিয়াৰ । ৰাতিপুৱাৰে পৰা মাজৰাতিলৈকে তাৰকামৰ অন্ত নাই। তোক সাধু কবলৈ তাৰ ক’ত সময় হব ? তোক কোনে বেণী গুঠি দিব, কোনে ভাত খাওতে মাছৰ কাঁইট বাচি দিব? ” তৃষাৰ মুখত হাঁহি ফুটিল। তাই দূৰলৈ নাযায়। ঘৰৰ ওচৰতে এটা ধুনীয়া দৰা তাইক বায়েকে চাই দিব। দ্ৰয়াৰ টো খুলি নিশাই এন্টিচাইকটিক টেবলেটৰ ফাইল এটা উলিয়ালে। টেবলেত এটা ভনীয়েকৰ মুখত সুমুৱাই দি পানী এগিলাচ আগবঢ়াই তাই কলে–” ভিটামিন খাই থাকিলেহে তই ধুনীয়াজনী হবি।” অৱশ হৈ বিচনাত ঢলি পৰা ছোৱালীজনীলৈ চাই ৰল নিশাই। সোতমোত খাই পৰা সেউজীয়া সাজ , ওঁঠৰ পৰা নামি অহা লিপষ্টিক , চকুৰ পতাত বিয়পি পৰা কাজল। আলহী যোৱালৈকে এনেকৈয়ে থাকিব তাই।
ঠিক কেতিয়াৰ পৰা কেনেকৈ কথাবোৰ আৰম্ভ হৈছিল নিশাৰ মনত নাই। তৃষাই তেতিয়া কলেজলৈ যাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাথো। এদিন তাই কলে– তাই আৰু কলেজলৈ নাযায়। ক্লাছত সকলোৱে তাইক অৱহেলা কৰে, ইন্চাল্টিং কমেন্ট কৰে। তাইৰ প্ৰেমিক আদিত্যক লগৰ ছোৱালীবোৰে তাইৰ ওচৰলৈ আহিবলৈ নিদিয়ে।
ছোৱালীজনী ঘৰৰ পৰা নোলোৱা হল। নিশাই তাইৰ ক্লাছৰ বন্ধুবোৰক লগ ধৰিলেগৈ। সকলোৱে কলে তৃষাই কাৰো লগতে মিলা মিচা নকৰে। সকলোলৈকে সন্দেহৰ দৃষ্টিৰে চাই থাকে। আদিত্যকো লগ পালে তাই। সি হেনো কেতিয়াও তৃষাৰ লগত কথা পতাই নাছিল।
চহৰখনৰ একমাত্ৰ মনোৰোগ বিশেষজ্ঞ জনে কলে –এয়া চিজএফেক্টিভ ডিজৰ্ডাৰ। এই ৰোগত ৰোগীয়ে যিকোনো সাধাৰণ কথাকে ব্যক্তিগত বুলি ধৰি লৈ নিজৰ ফালে পোনাই লয়। চিন্তাশক্তিৰ ভাৰসাম্য হেৰুৱাই পেলায়। সুখ আনন্দৰ অনুভূতি নাইকিয়া হৈ আহে। ঘনে ঘনে মুড সলনি হয় । আনকি আত্মহত্যাৰ প্ৰৱণতাও আহে। নিয়মীয়া চিকিৎসা আৰু পৰিয়ালৰ সদস্য সকলৰ মৰম চেনেহৰ দ্বাৰা এই ৰোগ নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখিব পাৰি।
তৃষাৰ চিকিৎসা আৰম্ভ হল। এবছৰ পিছত তাই পুনৰ কলেজলৈ যোৱা আৰম্ভ কৰিলে। কিন্তু পৰীক্ষাতহে কোনোদিন অৱতীৰ্ণ হব নোৱাৰিলে। বি এছ ছি পাছ কৰাৰ পিছতে হঠাতে ঢুকাই থকা দেউতাকৰ অফিচত কমপেনছেচনত পোৱা চাকৰি টো খামুচি থকা নিশাই বুজিলে তাইৰ আৰু এম এছ ছি পঢ়া নহব। গধূলি তৃষাক কাষত শুৱাই লৈ তাই সাধুকথা শুনায়–” আকাশখন য’ত লাগিছেগৈ তাতে এটা পাহাৰৰ ওপৰত এখন ধুনীয়া চহৰ আছে। তাৰ গছবোৰ গাঢ় সেউজীয়া। যেতিয়া কোমল বতাহ এজাক গছবোৰৰ ওপৰেৰে বৈ যায়, ভায়লিন বজোৱাৰ দৰে শব্দ এটা হয়। আৰু তেতিয়া জুৰিটোৰ পানীবোৰ কঁপি উঠে। ”
” আৰু তাৰ মানুহবোৰ ? ” তৃষাই চকু পিৰিকিয়ায়।
” অঁ মানুহবোৰো থাকে ধুনীয়া সৰু সৰু ঘৰবোৰত। এটা দৰা থাকে। এজনী কইনা থাকে। সিহঁতৰ বিয়া হয়। কইনাজনী দেখিবলৈ সাইলাখ আমাৰ দিশাৰ নিচিনা। ”
তৃষা শোৱাৰ পৰা উঠি পোন হৈ বহে– ” কিয় কইনাজনী মোৰ নিচিনা নহয়?” নিশা ৰৈ যায়।
দিশাই স্থানীয় ইন্জিনিয়াৰিং কলেজ খনৰ পৰা ডিগ্ৰী লৈ ওলায়। তিনিজনীকৈ গাভৰু ছোৱালীৰে গজগজাই থকা ঘৰখনত মাকৰ চাটিফুটি লাগে। ঘৰৰপৰা বিশেষ আঁতৰি নুফুৰা মানুহজনীক হনা খোঁচা কৰিবলৈ ওচৰ চুবুৰীয়া বোৰ আহে। বাই ভনী মিতিৰ কুটুম বোৰ আহে। মানুহবোৰৰ প্ৰশ্নবোধক চাৱনিৰ মুখামুখি হবলৈ অস্বস্তি পায় মানুহজনীয়ে। তিনিজনী ৰূপে গূণে বিভূষিতা জীয়ৰীৰ মাক বুলি এসময়ত তেওঁক হিংসাৰ চকুৰে চোৱা বাই ভনী ননদ হঁতে এতিয়া পুতৌ কৰে–“মাজুজনীৰ এই অৱস্থা। বাকী দুজনীক নো কোনে নিব ? মাথা পাগলৰ সঁচ। ” নিজৰ মাজলৈ কোঁচ খাই সোমাই যায় মানুহজনী। সন্ধিয়া হোৱালৈ বাট চাই থাকে। গোঁসাই চাকি দিয়াৰ পিছতে আকাশ আহে। চুবুৰীৰে লৰা আকাশ। নিশাৰ সমনীয়া। সি আহি দুঘন্টা মানলৈ ঘৰখন গমগমীয়া কৰি থৈ যায়। ” চাঁও খুৰীদেউ , আপোনাৰ হাত দুখন দেখোন চিৰিলা চিৰিল হ’ল। ” সি নিশাৰ ড্ৰেচিং টেবুলৰ পৰা অলিভ অইলৰ বটলটো আনি তেওঁৰ হাত দুখন মালিছ কৰি দিয়ে। তাৰ হাতৰ উষ্ণতা, বুকুৰ স্নেহৰ আশ্বাস মানুহজনীৰ দেহৰ শিৰাই শিৰাই বৈ যায়।
” আপোনাৰ হাত দুখন একেবাৰে আপোনাৰ বৰ জীয়ৰীৰ দৰে। শালকাঠৰ তক্তা চটাৰ দৰে কেৰকেৰিয়া টান। ” আকাশৰ হাঁহিৰ অন্তই নহয়।
” তইনো মোৰ হাত কেতিয়া চুই পাইছিলি ?” নিশাই ভেকাহি মাৰি উঠে। ” সৰুতে লুডু খেলত চিটিং কৰোতে তই দিয়া বাঘঢকাৰ কথা মনত পৰিলে এতিয়াও পিঠি ফৰফৰাই যায় জাননে ? ”
নিশাই একো নকয় । তাৰ মুখত হাঁহি থাকে । কিন্তু চকুত থাকে শান্ত আবেগ। নিশাই তাৰ চকুলৈ নাচায়। তাই জানে তাইৰ টান টান হাত দুখন দুহাতত ভৰাই লবলৈ তাৰ আকুল হেঁপাহ। তাইৰো মন যায় এই নিৰ্জন শীতলতাৰ পৰা অলপ আঁতৰি অকণমান উমাল সান্নিধ্য লবলৈ, যি সাহচৰ্য্যত মৌমাখিৰ গুণ গুণ গুন্জন বাজে, পখীৰ কোমল সুহুৰি সৰে, বতাহে কঢ়িয়াই আনে ৰুণজুন সপোন। কিন্তু চৌপাশৰ নিৰূপায় ৰূঢ়তাই তাইক হেঁচি ধৰি থাকে। মন গ’লেও তাই বতাহত চৰণ পেলাই উৰিব নোৱাৰে। তাই নাথাকিলে এটা দিনো পাৰ কৰিব নোৱৰা তৃষা আৰু মাকৰ অসহায় মুখে তাইৰ উৰিব খোজা পাখিবোৰ কাটি কাটি পেলায়। তথাপি আকাশ আহি থাকে। গাভৰু ছোৱালী থকা ঘৰখনলৈ তাৰ সঘন আহযাহে ওচৰ চুবুৰীয়াক উৎসুক কৰি তোলে। কাৰোবাৰ বেঁকা হাঁহি , আন কাৰোবাৰ তিৰ্য্যক চাৱনিয়ে তাক চুবই নোৱাৰে। পানীৰ তলৰ কাঁইটে বিন্ধিব বুলিনো প্ৰেমৰ সৰোবৰত গা নুধুবনে! সি নিৰন্তৰ আগবঢ়াই থাকে দুহাতৰ আজলি। নিশাই কেতিয়াবা ভেকাহিৰে , কেতিয়াবা নিতান্তই অৱজ্ঞাৰে দূৰলৈ ঠেলি থাকে সেই হাত।
তৃষাৰ কইনা হোৱাৰ বাসনা বাঢ়িবলৈ ধৰে। বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণ দিবলৈ অহা লগৰ ছোৱালীবোৰে তাইৰ তৃষ্না বঢ়াই তোলে।ৰাতি সাধু কবলৈ লোৱা বায়েকক বাৰে বাৰে সোধে তাইৰ দৰাটো কেতিয়া আহিব । বান্ধৱী নয়নাৰ দৰে গুলপীয়া কাপোৰসাজ পিন্ধিব তাই, হাতত জেতুকা আঁকিব , ডাঙৰকৈ খোপা বন্ধা চুলিখিনিত ৰঙা গোলাপ সজাব । চিকিৎসকে ও কলে – বিয়া হৈ গ’লে তাই হয়তো ভালেখিনি স্বাভাৱিক হব। এইধৰণৰ ৰোগীয়ে যদি কল্পনাৰ জগতখন বাস্তৱত পায়, নিজকে সুৰক্ষিত অনুভৱ কৰি সকাহ লাভ কৰে। স্বামীৰ জড়িয়তে একেবাৰে নিকট সহচৰ এজন পালে , তাই ধীৰে ধীৰে সুস্থ হৈ উঠাৰ আশা আছে।
নিৰূপায় বিহ্বলতাই আৱৰি ধৰে নিশাক। এই আজলী উন্মাদিনীক নিজৰ কৰি লবলৈ কোন নো আগবাঢ়ি আহিব? তৃষাৰ বাবেই তাইৰ নিজৰ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ বোৰো যে আদবাটৰ পৰাই ঘূৰি যায়,নিশাই জানে। চৰকাৰী চাকৰি থকা চকুতলগা বুজন ছোৱালী বুলি বহুতেই আহে নিশাৰ বাবে। আধা পাগলী তৃষাই আতংকিত কৰি সকলোকে দূৰতে ঘূৰাই পঠিয়ায়। সঁচা কথা কবলৈ গলে সকাহ অনুভৱ কৰে নিশাই। তৃষাক মাকৰ ওচৰত এৰি দূৰলৈ আঁতৰি যোৱাৰ অসম্ভৱ চিন্তাই তাইৰ চেতনাক কোঙা কৰি আনে। নিজৰ বাবে চিন্তা কৰা তাই বন্ধই কৰিলে। কিন্তু সৰু ভনীয়েক দিশাৰ বাবে মাজে মাজে তাই উৎকণ্ঠিত হৈ পৰে। দিশাৰ জীৱনটো নিজৰ দৰে হোৱাটো কোনোপধ্যেই নিবিচাৰে তাই। সেইবাবেই একে বিভাগৰে তাইতকৈ দুবছৰ চিনিয়ৰ বিবেকৰ লগত তাইৰ সাহচৰ্য্যৰ কথা গম পাই তাইক উৎসাহ দিছিল নিশাই। তাইক বুজাইছিল প্ৰেম তাইৰ বিবাহৰ একমাত্ৰ পথ। বাংগালোৰত বহুজাতিক কোম্পানী এটাত চাকৰি লৈ গুচি যোৱা বিবেক এদিন মাক দেউতাকক লৈ আহিল।দিশাই বাৰে বাৰে চকুপানী মচিছিল। ” কইনা হম , কইনা হম” কৈ সাজি কাচি এলজোলামৰ নিচাত শুই পৰা সৰু বায়েক তৃষালৈ বাৰে বাৰে চাইছিল। নিশাই তাইক সাৱটি ধৰি বুজাইছিল – তাইৰ বিয়াখন হৈ গলে মাকে কিমান শান্তি পাব , বিবেকৰ দৰে
গুণী লৰা এটা পুত্ৰসম জোঁৱাই হিচাপে পাব । আকাশৰ মুখলৈকে চাইনো কিমান দিন পাৰ কৰিব মাকে! সিহঁতৰ বাবে কমখন কৰিছেনে আকাশে ! মাকৰ অসুখ হলে হস্পিটেললৈ লৈ যোৱা , নিশাৰ অফিচত কাম বেছি হলে তৃষাক চোৱা চিতা কৰা , এইবোৰতো আকাশেই কৰি আছে ইমানদিনে । কিন্তু তাৰোতো নিজৰ জীৱন আছে ! বিবেক দূৰত থাকিব যদিও ঘৰৰে লৰা এটা আছে বুলি মাকে সকাহ পাব । বিপদে আপদে সহায়ৰ হাত এখন পাব। নিশাৰো দায়িত্বৰ বোজা অলপ কমিব।
বিয়াখনতো বেছিভাগ দায়িত্ব আকাশেই মূৰ পাতি ললে। দূৰণিৰ আত্মীয়ক নিমন্ত্ৰণ জনোৱাৰ পৰা হোমযজ্ঞৰ আমকাঠ যোগাৰ কৰালৈকে সকলো কৰিলে সি। বহুদিনৰ পিছত ঘৰখনলৈ অহা শুভকৰ্মৰ আনন্দই মাককো পোহৰাই তুলিলে। কইনা তাই নে ভনীয়েক দিশা এই লৈ মাজে মাজে সন্দিহান হৈ থাকিলেও, তৃষাও এই দিনকেইটাত সুখী মনেৰেই থাকিল।বিয়াৰ দিনাখনো তাই কইনাৰ সমানে সমানে সাজোন কাচোন কৰিলে। গুলপীয়া পাটৰ সাজ পিন্ধা জেতুকাবুলীয়া হাতৰ তৃষাক সতৰ্ক দৃষ্টিৰে ঘনে ঘনে চাই আছিল নিশাই । এতিয়া এই মূহুৰ্তত তাইক নেদেখি হাবাথুৰি খাই ফুৰিছে নিশাই। আগফাল, পাছফাল, শোৱাকোঠা আনকি ষ্টৰ ৰূমতো চালেগৈ তাই। নাই কতো নাই ছোৱালীজনী। নিশাৰ বুকু ঢপঢপাবলৈ ধৰিলে। ইতিমধ্যে গুচি যোৱা কোনোবা আত্মীয়ৰ গাড়ীৰ পিছ চিটত তাই শুই থকা নাছিলতো !
আগফালৰ বাৰাণ্ডাৰ পৰা মাকৰ দীঘলীয়া বিননিৰ শব্দ ভাঁহি আহিল। কান্দক । এনেকুৱা এটা পৰিবেশত কান্দিবলৈ মাকে বহুতদিনৰ পৰাই বিচাৰি আছিল। নিশ্চয় দিশাক দুৱাৰ ধৰি উলিয়াই দিছে মাকে।
হুৰমূৰকৈ খৰখোজেৰে তাইৰ কাষ পালেহি আকাশ। সি ফোঁপাইছে। কপালত ঘামৰ টোপাল বোৰ জিলিকি জিলিকি উঠিছে।
” তৃষাৰ মেডিচিনৰ ফাইলটো দেচোন তৎক্ষণাত” , সি কোনোমতে কলে। নিশা চমকি উঠিল। আকাশৰ চাৰ্টৰ বুটাম আধালৈকে খোলা। দেখাত এনে লাগিছে যেন সি যুদ্ধ এখন কৰি আহিছে।
” তৃষাক মোৰ ৰূমত সুমুৱাই বাহিৰৰ পৰা দুৱাৰ বন্ধ কৰি আহিছো। বেগেতে ব’ল। ”
” তোৰ ৰূমত ! ” নিশাই আৰ্তনাদ কৰি উঠিল। সিহঁতৰ ঘৰৰ পূৱে পাঁচখন ঘৰ , এখন প্ৰাইমেৰী স্কুল এৰি আকাশৰ ঘৰ। মাক দেউতাক ঢুকুওৱাৰ পিছত সি ঘৰত অকলেই থাকে। হাতত এলজোলামৰ ফাইলটো লৈ দৌৰিবলৈ ধৰিলে নিশা। তাইৰ হালধীয়া পাটৰ আঁচলে বাটৰ ধূলিবোৰ সাৰি সাৰি গ’ল।
যুদ্ধবিধস্ত কোঠা এটাত বহি আছিল তৃষা। বিচনাৰ কাপোৰ, টেবুলৰ কিতাপ, কলম , ঘড়ী , খিৰিকীৰ আইনা — কি তচনচ্ কৰা নাই তাই ! নিশাক দেখি তাই আতাহ পাৰিবলৈ ধৰিলে–” মই দৰাৰ লগত যাম। মই কইনা।” নিশাই ট ট কৈ চাই ৰল তাইৰ সেন্দুৰেৰে ৰঙীন কপাল আৰু শিৰলৈ। তাইৰ বুকুৰ ওপৰৰ গুলপীয়া পাটৰ সাজত চমকাচমক সেন্দুৰ। নিশাই কঁপা কঁপা হাতেৰে টেবলেট এটা তাইলৈ আগবঢ়াই দিলে। –” হোঁ ভিটামিন খাই ল। তোক নিবলৈ দৰা ৰৈ আছে। বল যাওঁ। ”
” দৰাৰ লগত যাবলৈ সেন্দুৰ সানি থাকোতেই মই দেখিলোগৈ। দৰা আমাৰ ঘৰলৈ আহিছে বুলি ফুচুলাই লৈ আহিছিলো কোনোমতে। আহিয়ে দৰা নেদেখি এইখন তাণ্ডৱ ! ” আকাশে অস্ফুটভাৱে কলে। এলজোলামৰ নিচাত বাগৰি পৰা ছোৱালীজনীলৈ চাই নিশাই দুহাতেৰে মুখ ঢাকি বহি পৰিল।কিয় জানো আজি ইমান অৱশ লাগিছে । এই দুৰ্বহ জীৱনৰ বোজা আৰু বব পৰা নাযায়।। তাইক মুক্তি লাগে, শান্তি লাগে , অকণমান জিৰণি লাগে। আকাশে আলফুলে সামৰি ললে তাইক।
এক পৰম আকাংক্ষিত উষ্ণ কোমলতাই তাইক মেৰিয়াই আনিলে। চকু মুদ খাই আহিল তাইৰ।
” মই বিয়া পাতিম । তাৰ পিছত লাহে লাহে চব ঠিক হৈ যাব । তই চিন্তা নকৰিবি ।” আজোৰ মাৰি নিজকে থিয় কৰালে নিশাই । আকাশলৈ আঙুলি টোৱাই তাই গৰ্জি উঠিল- ” বিয়া ! মোক বিয়া পাতিবি !! আহ তেতিয়াহলে এলজোলামৰ গোটেই ফাইলটো একেলগে খুৱাই প্ৰথমতে তৃষাক মাৰি পেলাওঁ। ” তাইৰ হাতখন খামুচি ধৰিলে আকাশে –” নহয় অ মই তৃষাক বিয়া কৰাম। ডাক্তৰে দেখোন কৈছিল বিয়া হলে তাই লাহে লাহে স্বাভাৱিক হৈ যাব। ”
নিশাই আকাশলৈ চাই থাকিল। তাৰ কথাবোৰ দূৰণিৰ কৰবাৰ পৰা ভাঁহি অহা যেন লাগিছে।
” তৃষা মোৰ লগত থাকিব।মই তাইক তোতকৈও বেছি যতন লম। মোৰ মৰম আদৰত তাই এজনী সুস্থ মানুহ হৈ উঠিব। এজনী ধুনীয়া পত্নীয়ে মোৰ ঘৰখন তুলি ধৰিব। ” আকাশৰ চকুপানীৰ টোপাল দুটা নিশাৰ হাতত পৰিল। ” তই আৰু খুৰীদেউৱে শান্তিৰে হাঁহি থাকিবি। এদিন তোৰো বিয়া হব। দিশাতকৈও ধুমধামেৰে পাতিম তোৰ বিয়া।তই যে তেতিয়া মোৰ শহুৰৰ ঘৰৰ মানুহ হবি। ”
নিশাৰ চৌপাশৰ ভগা চিগা সামগ্ৰীবোৰ , ফটা চিতা কিতাপ কাগজৰ দ’ম টো নোহোৱা হৈ গ’ল। এখন গাঢ় সেউজীয়া গছেৰে ভৰা ঠাইত তাই থিয় হৈ আছে। কোমল বতাহজাকে ভায়লিন বজোৱাৰ দৰে শব্দ এটা কৰিছে। জুৰিটিৰ পানীবোৰ কঁপি উঠিছে। সৰু সৰু ধুনীয়া ঘৰবোৰত ধুনীয়া ধুনীয়া মানুহবোৰ আছে।। আৰু আছে এটা ৰাজকুমাৰ আৰু এজনী ৰাজকুমাৰী। সিহঁতৰ বিয়া হৈছে।
Writer of the Month
Intruder (Encounter that shook me!) by Shipra Verma
She boarded the Mumbai Mail along with her husband with a heavy heart. Her dying father had pleaded to her not to shift to Mumbai 2000km away from her hometown. Nevertheless, she had to as per the wishes of her husband. Ever since she was married, she had killed all her desires and was living as a ‘slave’ for the wishes of her new home people.
Mumbai was not a city of dreams for her but a modern version of Cellular Jail. She had to toil hard from morning to 2 past midnight and had no freedom at all even to think her thoughts. Her husband’s relative where they stayed was a famous cardiologist at a famous City Hospital and used to be out of the house most of the times working while she worked inside the house. Her husband was a ‘prodigal son’ who had just increased one more servant by marrying her! He sit in the home with his fat ass and watch C-grade movies all the time. His imaginations wandered through the movie makers in Mumbai city and thoughts provoked him to make such movies one day. But he was too lazy guy, breaking the bones of the bed sheets and mattress and never any action he could take to realize his thoughts. In fact, he was programmed in that way by his own people in the family and later it became his way of life.
She was granted only 3 hours of sleep each night at the maximum.Early morning, by 5.30 she used to rush to the kitchen to make tea and breakfast first and when the owner or relative left by 8 am, then only she could go and do her own morning duty of hygiene and bath. She searched for an altar for her prayers but alas! There was none in the big house.She cleaned the house, swept and swobbed, dusted the window panes and curtains, washed the clothes, bedsheets and around 12 pm noon. She sat down to eat her own breakfast. Then she started preparing for the lunch.
But when she was peeling the onion, potatoes and peas sitting the dining hall, she heard some strange voice in the kitchen. She called out to her husband to confirm where he was and later checked in the bedroom too. Yes, her husband was I n the bedroom as usual watching movies. Then how could this distinct voice and whose voice it was..? She rushed in the kitchen and what does she see? The presence of an unknown, unrecognizable, petite young woman standing by the utensil rack and creating noise out of them. She asked, ‘who are you and what are you doing here?’ there was a sound of big laughter. That figure of a woman replied, ‘strange, isn’t it? I thought you were an educated lady! This question I am supposed to ask you that you are you and what are you doing in my kitchen, and here you ask me…ha ha ha…! She was puzzled, She thought that maybe she is so stressed out and exhausted so she may be sounding wayward. She hurried back to the hall to finish her peeling and cutting when she heard the woman figure shouting out to her, ‘you don’t worry, this is my kitchen and I shall only do the cooking, not you- a stranger and intruder in my home! She hadn’t had enough of sleep and when she heard such words, she doused off to sleep saying, ‘alright, if you so wish to do the cooking, go ahead! I shall be the happiest person if someone takes away this load of cooking from me. As it is I hate to be cooking whole day and night since I got married…’ It became past 1 o’clock. Her husband called out to her asking, ’what is there for lunch today? She opened her eyes suddenly from the dining table where she had fallen asleep she rushed to the bedroom. She said, ‘but lunch is being made by ‘her’. Her husband asked, ‘but who? Who- her?’
She went into the kitchen and searched for the woman. There, she was nicely standing and smiling by the kitchen platform near the gas stove! She said in anger, ‘when you said you will make the food then why didn’t you do so?’ She smiled at her frustration and said coolly, ‘you know very well, I do not know to light the gas stove. Besides, I am a bit afraid of the fire. It’s all your fault, if you had lit the gas before you went off for your afternoon siesta, food would have been ready by now. Besides, I have other important work to do so you better do your work yourself.’
‘Fine, now you please go out from here and let me finish the cooking fast. Lunch-time is near and I haven’t cooked anything yet.’ She said, ‘go on, bye!’ As she lit both the burners and started to cook dal on one burner and the peas-potato vegetable curry on the other one. As she was stirring the vegetable, she heard the voice of the woman talking and laughing in the bedroom. She put the flame on low and ran to the bedroom. The woman was sitting on the bed with her husband in a cozy pose and stared at her as if she was the ‘intruder’. The woman shouted at her, ‘you, you, what are you doing her, your food is made? Go, I think something is burning, rush!’
She rushed to the kitchen, fried the peas potato and put the spices and water and she wondered, who the hell is this woman? From where did she crop up?’ She went to the main door and checked. It was properly locked from inside. Her husband had not got out of the bed since it was a cool December morning and he was still inside his bed sheet, yet she went again and asked him if he had opened the main door anytime since the relative doctor left for work and she had closed it. He refused and again engrossed in chatting with the ‘woman’. She was totally outwitted. All her rational physical sciences education could not give her a proper explanation for the mysterious appearance of this figure. Meanwhile, the pressure cooker containing the dal blew two whistles and she went to the kitchen to prepare the rice.
The laughter sounds increased and her logical thinking decreased. She even started to feel depressed and also angry. As it is she wasn’t happy with her lazy husband and here her rights were also kind of being encroached and hijacked. She again went to the bedroom and almost ordered her husband to get out of bed as she had to dust the bed sheet. When she was talking the woman said, ‘how do you tolerate your wife, I do not like her at all…You leave her and marry me, I am so pretty. I hate your wife’s curly hair, I want to make two long plaits of her hair than see her set her hair loose like this.’ Then turning her head she said, ‘ O foolish, ignorant lady, come here near me, I shall tie your hair into beautiful plaits.’ But then she said again, ‘ Do you have such beautiful hair like me, tell me?’ She got annoyed, ‘you don’t have to tie my hair, look at your own self ! Your hair is touching your heels… She gave a closer look at her, ‘O wow! I have never ever seen a woman with such beautiful and long hair, your hair is really amazing.’ This was the only sent she could say in praise of the woman figure and she gave that killer smile on hearing it.
The rice cooker was giving the signal and she rushed to the kitchen again to put off the flame. Then she went into the bedroom to tidy the bed while her husband got up and sat in the dining room. When she came back she found the woman leaning and embracing her husband from the back as he sat at the dining table on the chair. She was humming a nice romantic number which was also her personal favorite but now she was losing all her patience…
She said in a critical tone to the woman figure, ‘ How long will you be here? You don’t have any work to do at home? Is it nice to be in someone else’s house for so long? Now is our time to have lunch, but since you are here , we cannot even eat our lunch.’
She left her embrace and said, ‘how nasty and pestering lady you are! Then in a jovial mood she said, ‘fine if you are saying I ‘ll go. “Then go now, immediately…leave! She opened the door wide and stood holding it beside so that the woman could leave! Again a sound of laughter.. few minutes passed but no one came out of the door. Then she immediately turned her eyes inside the room. The woman was leaning near the hall window from where the main road could be seen. Suddenly she flew out of the window and jumped out of the 23rd floor flat and a loud shriek came out of her throat, ‘Crazy girl, she couldn’t go out of the door! What was the necessity to dare to jump out of the window?’
She rushed near the window to see her fall down. But her eyes couldn’t believe what she saw..That woman figure literally sailed down as if landing down a helicopter through a parachute and sailed passed the heavy traffic with flying ease! When she had crossed the traffic and reached the other side of the road, she thought her body will not be in a single piece as the innumerable number of vehicles which she collided to sail past should have left impossible for anyone to be intact. Suddenly, she heard a voice and lifted her eye… There, that woman was smiling and waving at her saying, ‘See you in the evening’.
She was surprised but it was past 3 p.m. and hunger was taking over on her head. So she decided to scrap her out of her mind for the time-being and have her lunch quietly. Her husband also hurriedly finished his lunch and again rushed to see the movie he was watching before. Before night could fall, she loved to have some popular street snack and therefore she told her husband if he would also like to have her favorite dosa which used to sell in her lane in evening time. He refused, so she told that she will go down and just eat her snack and then come and make tea for both of them. When she ordered the dosawala to make one for her and ‘she’ (the woman figure) appeared and said not one but two! The person made two dosa and gave to her, She said, ‘I can’t have two. I ordered for one only. There was a big argument, he said that you ordered two, and she couldn’t agree as she had a very sharp memory and clearly remembered her order for one. Moreover, she had her lunch post 3 pm and was only having it for the taste of it rather than hunger. The woman figure smiled mischievously and said, ‘ you ordered two, and now you have to have it.’ Left with no option she took both and then requested him to pack and give the other one so she could take it home. When she was home and she brought the dosa, her husband shouted at her-‘ Why did you talk to any stranger? You are not supposed to talk to any man or woman outside the house!’
She also remembered the day’s incident and said, ‘ And you can flirt with any woman in bed right in front of my eyes?’ He calmed down and said, but there is no one besides you in the house. Why are we fighting for? Both contemplated, there was no one else but then the whole day, with whom were they talking all the while? Did the intruder bluff them? Is anyone out to play mind games with both of them in this strange Mumbai city?
She was a physicist and didn’t believe in such stories of ghosts, wandering souls, jinns, chudail etc. which were almost a daily topic for bedtime stories for children who were uncontrollable and super naughty. Did she and her husband see a real ghost? Or a chudail?But she had heard that ghosts and chudail appear in lonely, deserted areas in the middle of the nights but this was day time and a over-crowded area in maximum city Mumbai! How could it be possible? Any case, she shun away these thoughts and started preparing the evening tea and then made arrangements for the night time dinner.
Late night when the doctor arrived and he had his dinner, she wanted to ask something but then didn’t ask at 2am in the night. When she went into her bedroom to sleep, she heard noises from the doctor’s room. First she thought some emergency heart patient must be over the phone but later she discovered that the doctor himself was in some sort of emergency. It seemed as if he was fighting with a pretty damsel late night on his bed. Then he got up and anxiously and walked the corridor of the dining hall to and fro endlessly. She woke up her husband and asked him to go and sleep with the doctor for tonight and that she was comfortable to be alone in her room for the night. When he went to his room, the doctor could sleep nicely.
Early morning while serving breakfast to the doctor she made a small request.. ‘Doctor, can I have a small altar for worship in your house?’ He straightaway refused saying- ‘there is no place in this house to keep any altar. I am a medico, these medical books are my gods, my worship.. I save lives studying these holy books of medicine and surgery.’
She also was determined to do something in her own way. When she went to fetch some green vegetables and other household items from the nearby market, she also bought some incense sticks, camphor and a small earthen lamp along with wicks and some oil to light it. Later, after her daily chores and her bath, she tidied a small corner near the medical books and placed the lamp and lighted the incense sticks and burnt the camphor. As soon as she did, so the smoke turned out into the figure of the same woman but she was coughing and feeling uneasy now. After the smoke diffused out completely, she was right in front of her path with complaining and angry eyes! Then she said, ‘Are you a moron or idiot? With all your education of physics, you keep on acting in such an unscientific manner, shame on you really! You very well know I hate these incense and camphor smell, it is toxic, do you know that? Do you want to kill me, is that your intention?’ She started to cry also…no one can see me happy, no one wants me to live peacefully in my house, but I tell you- listen, this is ‘my’ house! And no foolish woman can take me out from here, and you, listen… I will see to it that you are thrown out of this house, if you continue to do such idiotic things here in my home!’
Nevertheless, she was undeterred. She continued lighting the lamp, burning camphor and incense both morning and in evening everyday as a rule. And her visits became less and lesser day by day and finally she stopped entering the home after two months. But in the market place or on the road, she still encountered her often. The deep grief in her eyes used to pinch her but she was happy that her house was rid of any so called ‘ghost’!
After some days, she saw an early morning dream of her father leaving the earth and going somewhere to a far off place in the sky! When she woke with a disturbed thought the phone rang…
Yes her father had died of cardiac arrest! She cried inconsolably but remembered that ‘intruder’ or ghost or whatever she was who said, that she will throw her away from the house which is actually ‘her’ house! For the rest of her life the physicist couldn’t figure out or explain by any of her theories that who was the real intruder in this story! She never ever saw the woman intruder again but the fact that she never was able to enter her home again is also as true! What an intruder!
Poetess of the Month
परीकथा by Dr. Jamuna Bini
मटमैली शाम की
धुँधुआती रोशनी में
एक और बुरी खबर मिली
वह नहीं लौटी
लौटी उसकी खामोशी
उसकी सिसकियाँ ।
कुछ दिन पहले
सरकार आयोजित
ताम-झाम
टिम-टाम भरे
जॉब मेला में
कई घरों की
बेटियाँ चुनी गईं ।
बेहतर कल की
कल्पना के
परों पर सवार
ये परियाँ
दूर अजनबी
जगहों को
उड़ गईं ।
पर जैसे
होता है न
परियों की
कथा में ‘ दानव’
सही सुना दानव !
इस पात्र के
बिना तो
हर परीकथा
होती अधूरी ।
देश की
तथाकथित मुख्यधारा में
तैरने वाला
भीमकाय
नुकीले पंजों वाला दानव ।
यह मुख्यधारा
एक बड़ी-सी
धारा
जहाँ तैरते
अनगिनत दानव
चारे की
तलाश में ।
रोजगार का
सब्जबाग दिखा
ये दानव
इन परियों को
नकली स्वर्ण-पिंजरों में
करते कैद ।
और शुरू
कैदी परियों की
अनवरत यातना
शोषण
पर
शोषण
आर्थिक
मानसिक
दैहिक ।
शोषण के
इतने चेहरें
देख चुकीं परियाँ
बाट जोहती
किसी राजकुमार का ।
इस परीकथा में
राजकुमार नदारद
यह वर्तमान की
परिकथा है
जहाँ कोई
राजकुमार नहीं होता ।
लुटी-पिटी
एक परी
जब घर लौटी
अपने अनुभव के टुकड़े
परी बहन से बाँटी
तब बहन
तपाक से बोली-
“ ये दानव
हमारी लोककथाओं के
‘बाकोक’* सा है
जिनकी डरावनी किस्से
दादी और नानी
सुना-सुनाकर
हमें भेजा
करती थी
निंदिया रानी
के पास ।“
.बाकोक – न्यीशी लोककथाओं में वर्णित जलाशयों में निवास करने वाला दानव
Nari by Kaveri Das Kathkotia
I’m a nari- a divinity entrusted upon me by the nature.
Yes, I’m a woman phenomenally
A phenomenal woman that I can be.
For centuries now I have been muted to endure the pain that
has been casted upon me!!!
But every time the so called society tried to erase me,
I didn’t completely disappeared, as I have that tendency to
reappear.
The woman who disappears with the stroke of a storm are not
hailed.
But one who bounces back to the arena again is approbated by
the sages as Adi-Shakti.
I’m the creator and destroyer too; that can both nurture and
devastate you.
Nevertheless, you have tried to delude the human race by
contaminating me,
You forbid me to have my own identity – as you know if she
aspires she can change the whole world.
Rather than being praised as a Devi you tried to subdue me
You have failed to acknowledge me as the equal counterpart of
the Ardh-Purush, who is incomplete without me.
In the Chinese tradition – we resemble Yang and Yin;
And we were in complete harmony when the universe was
created in akin.
We resembled balance of both the poles, though we were born
out of the utter chaos of the universe.
How come now you stand tall in all your might by murdering
my very identity?
Remember, whenever you have denied me my rights there has
always been catastrophes to be faced my the mankind.
Mankind??? But are we that kind??
For centuries now you have blamed me as Eve- for the fall of
man!
But don’t you think Adam driven by his desires was also at sin?
Then why it’s only me to be exasperated alone?
Why only me to be stained and overburdened with this shame.
It’s easy to call me a slut and to break me under the social
heirarchy standards,
And every time I stood for my rights you painted a
nymphomaniac sketch! ! Stop this nonsense.
From ages till date I’m facing this… ..from my character
certificates – to my dress code- from me being bossy to voice
my rights to seeking independence- from being married to
finding an emotional balance – I have been judged with
everything till date.
Still, driving my way through the utter chaos I have managed to
become a mess of gorgeous chaos- wherein the universe
revolves.
Lately though, I have realized my powers lie within and it needs
no one’s affirmation.
Slowly, I’m trying to unleash my powers that has been
corrupted by the baseless ethics – which I took long to devour.
Now, no slouching back as after ages I’m back, to redefine my
identity and not to be an object to be pittied.
I’m a Nari and I’ll let my voice echo.
And as stated by Gloria in her book ‘La Frontera’
I’ll have my serpent’s tongue, my woman’s voice, my sexual
voice, my poet’s voice and I’ll overcome the tradition of
silence”- Trust me I have never been quite since.
P. S: Let the wind herald this message… ..she is back. The one
who has the only power to give life after God.
She is back… ..and she is unstoppable.
Woman’s Day Out by Farnaaz Islam
Meghali packed the last packet of food and put it into the fridge. She had packed dinner for the four days she would be away. Oh, all these preparations were for her dear husband, Sagar. Breakfast and lunch were not on her list of worries. He could prepare breakfast himself and he could have lunch in the office canteen. She had pressed four of his shirts and trousers and stacked them away carefully. She reminded Sagar where the keys were again, and he had said ‘Okay’ without looking up from his beloved newspaper. Was she forgetting something?
Meghali worked as an Assistant Professor in the Chemistry Department of Guwahati Engineering College. The college would be closed for four days and she could hardly believe she was getting such a long vacation. But the problem was that her husband had not got any holiday. He worked in the State Bank Of India. Unlike other occasions when she always decided to stay back if their holidays did not coincide, she decided she would visit her parents and parents-in-law. All by herself. Sagar hated to be parted from her, even for a day. When she went to her parents’ place to stay over for a few days, he would sulk. But this time, she had other plans. She had eagerly bought two mekhela- chadors for her mother and mother-in-law from the ongoing handloom expo.
Meghali soon got ready. She was wearing the mekhela-chador gifted to her by her mother-in-law. Sagar was waiting outside, ready with the car. She locked the house and went downstairs, carrying her luggage. She got into the car and they drove off. As she had expected, Sagar did not venture to make any conversation. She put on the FM radio. The song, ‘Lamha lamha doori’ was playing. The silence between them was broken by the melodious song and later by the non-stop chatter of the RJ. Soon they reached the place in Khanapara from where all the buses and wingers plied from. Both of them got down. Sagar locked the car and carried her luggage, and went searching for a good bus for her. The cacophony of the bus conductors and winger conductors was blaring out from everywhere.
“Baideo, hekhon etya najai. Amar khon jabo. Uthi lok. (Sister, that winger will not go now. Ours will go. Get in.),” one of the winger conductors was shouting.
“Tezpur! Tezpur!” a bus conductor yelled.
“Khali gari, khali gari (Empty bus! Empty bus!)” another called out.
Some of the bus and winger conductors were literally grabbing the passengers’ luggage so that they would give in and travel in their wingers and buses.
“Sah! Gorom sah! (Tea! Hot tea!)” one of the roadside tea sellers was calling out.
Meghali would first go to her parents-in-law’s place in Golaghat. Then she would visit her parents, who lived a few miles away. Finally Sagar found a good bus going to Golaghat and got up on it with her. He asked her to sit in a seat he thought where the sun would not bother her. He placed her luggage above her seat. “Call me when you reach home,” he said curtly. She nodded. “You eat well and take care. Call me if you need anything.”
“What I need is going to Golaghat.”
Meghali laughed.
After some time, when the bus was full, the driver started the engine. Sagar immediately got down. He waved at her from her window. The bus sped away. Soon the conductor came to collect the bus fare. Meghali handed him three crisp hundred rupee notes. She hugged her handbag in excitement. Soon she would meet her dear parents and parents-in-law after a long time. The greenery outside lifted her spirits. Her dear home, Assam was so beautiful. Even in summer the heat was bearable, unlike in other states of her country. The weather was always pleasant, and it often rained. The breeze which entered through her window refreshed her. The familiar sights made her very happy.
After a few hours, the bus reached Golaghat. Meghali got down. The conductor helped to carry her luggage. The bus left soon afterwards. She saw Rahim, the friendly rickshaw driver, who used to drop her to school and tutorial classes. She called out to him, “Rahim da, sini pua nai neki? (Rahim da, don’t you recognise me?)”
Rahim immediately cycled his rickshaw towards her. “Why won’t I recognise my bhonti (sister)? How have you been? How is Sagar?”
Meghali got up on the rickshaw with her luggage. “Rahim da, take me to Sagar’s place.”
Rahim cycled toward Gohaingaon. The two chatted like old friends. When they reached her parents-in law’s place, Meghali got down and handed him twenty rupees.
“Arre, you have come after such a long time. I won’t take any fare today. Next time.”
Meghali insisted that he take the money, but Rahim was adamant. He bid her goodbye and cycled away.
She had not informed her parents or parents-in-law that she was coming to meet them. It was meant to be a surprise. She pressed the doorbell and waited. Her mother-in-law opened the door. “My, my, look who’s here! Come in, dear! Why didn’t you tell us before? I haven’t cooked anything special today…” Her mother-in-law prattled away.
“It’s okay, Maa. Whatever you cook is always delicious. I just wanted to surprise you,” Meghali said as she touched her mother-in-law’s feet.
“God bless you, dear.”
Her father-in-law entered the drawing room just then. “Oh, it’s you. I thought I heard such happy and loud voices and wondered who your Maa was talking to. How are you, dear? How was your journey?”
“Deuta (father), I am fine. The journey was okay,” she said and touched his feet. He blessed her.
“You go freshen up. I will go make some tea,” her mother-in-law said.
“Maa, as long as I am here you don’t have to do anything. Let me make tea after I freshen up.”
“No, dear. Not today. You do everything from tomorrow. I won’t stop you.”
“Okay, I can’t win an argument with you, Maa.”
Meghali went into Sagar’s room, in which she slept whenever she came to visit her parents-in-law. When she had finished freshening up, and came into the dining room, she found that Maa had already served tea with various sweets and biscuits. “Luckily some guests had come yesterday to our place, and so some sweets were there in the fridge.”
Meghali and her parents-in-law sat down to enjoy their tea. Her father-in-law enquired about her teaching and job. Her mother-in-law asked about Sagar and her health and how they were getting along. “Does he help you with household chores? I suppose you don’t let him do a single thing?” Maa asked her. Meghali smiled, and bit into her singara.
After tea, Maa told Deuta, “I have made a list of things. You must go to the market and buy them.”
“Jo hukum (your orders will be carried out),” Deuta bowed in mock curtsy. He then went into the kitchen and brought out the grocery bag. “You two chat, I will be back soon.”
Meghali went into Sagar’s room and took out the mekhela-chador she had brought for Maa from her luggage. She then went to the drawing room and placed it in Maa’s hands.
“Ooooh, it’s beautiful!” she exclaimed. “Where did you buy it? I never manage to get such lovely designs.”
“The expo, Maa. I am glad you like it.”
“Here we never have expositions unlike in Guwahati,” Maa opined.
“Maa, you have put up new curtains. They look nice.”
The two chatted like old friends who had met after a long, long time.
Deuta reached home after some time. He had brought lots of vegetables, fish and chicken and his bag was sagging under their weight. Maa immediately went into the kitchen and began washing the vegetables and fish. She kept the chicken in the freezer. Meghali knew she would not be allowed to do anything so she just hovered around Maa. Maa cut the vegetables and cooked them. She then took out the bothi to cut the fish. When cooking was over, Maa and Meghali sat in the veranda and chatted. Maa showed her some new embroidery designs she had got from a neighbour. Deuta was reading his precious ‘India Today’ which Meghali had brought for him. Now and then he would comment on something they were discussing.
Soon it was dinner time. Maa had prepared many Assamese delicacies- khorisa, ou tenga aru dhekia saakor anja, poka tetelire borali maasor jool, madhukhulengere bonua mosoor dail, bhedailotar bor……Everyone tucked in and ate with relish. “I wish I could cook like you, Maa,” Meghali reminisced. She thought to herself, “For me and Sagar, delicious food means eating out. Which is unhealthy. I must also learn to cook such healthy and tasty food like Maa.” Meghali insisted on washing the dishes and for once, Maa did not protest. Meghali washed the dishes and retired for the night. She set the alarm at 5.30. As she lay in bed, she reminisced about how she and Sagar had got married. Her family and Sagar’s family were friends. So they used to visit each other. She used to call Sagar’s parents Maa and Deuta even before her marriage. Unlike most couples in love who had to struggle to convince their parents, Sagar and Meghali did not have to fight any battle. Sagar’s parents were overjoyed on knowing that they loved each other and welcomed her as their daughter-in-law with arms opened wide. Meghali’s parents were also pleased to find that their daughter had chosen a decent man like Sagar. Lost in these thoughts, sleep invaded her senses.
The next day she woke up when the alarm started ringing. She took a bath and wore a mekhela-chador. She hurriedly prepared breakfast for the three of them. Toast, poached eggs and tea. By the time breakfast was ready, Maa and Deuta had woken up. They had breakfast together. Maa then went to take her bath. Meghali took the opportunity to prepare lunch. She took out the chicken from the freezer and put it under water. She ground ginger and garlic into a paste. She then took some curd in a bowl and whipped it well. She added ginger-garlic paste, Kashmiri red chilli powder, salt, a bit of turmeric, garam masala, azwain powder, pepper and lemon juice. She waited a while for the chicken to de-freeze. In the meanwhile she made some salad. She also fried some brinjal. Then she washed the chicken and added it to the curd mixture, mixed it well and left it in the fridge to marinate. By then Maa had come into the kitchen. This time she hovered around Meghali. Meghali heated some oil in a pan and added tomatoes, capsicum and onions. Then she fried them and added the marinated chicken.
When it was lunch time, the three sat down to enjoy Meghali’s cooking. Maa and Deuta were all praise for her. Maa asked her the recipe of the chicken dish. After lunch, Meghali was ready with a notepad and pen and went to Maa. “Maa, I need the recipes of the dishes you cooked yesterday.” Maa meticulously narrated the recipes and Meghali noted them down carefully.
In the late afternoon, Meghali made tea for everyone. After tea, she told Maa and Deuta that she would be leaving for her parents’ place. She touched their feet and they bid her a tearful farewell. She took a bus to Dergaon. She got down soon afterwards. The evening was growing old. The crimson of the Krisnasura was giving the red of the setting sun a run for its money. The sky was blushing with the setting sun. A cool breeze was blowing. The birds were flying back to their nests. She pressed the doorbell of her home and waited. Her father opened the door. “Oooh, Maa!!! It’s you. Come in, come in.”
“How are you, Deuta?”
“I am fine, dear.” He then called out to his wife and son, Palash.
Meghali’s mother and her brother, Palash came out into the drawing room. On seeing Meghali, they shouted in joy. Maa and Palash hugged her and she touched her parents’ feet. Palash carried her luggage to her room. He was going to appear for his Class 12 Board exams soon. Mother, daughter and Palash sat down for a face-to-face chat after a long time. Her father was watching them silently, sometimes chipping in their conversation. Palash was so excited that he fired her with many questions, not even stopping to hear her replies.
Her mother then gave her brother a list of groceries to be brought. Palash went out.
When he came back, laden with groceries, her mother became busy preparing several dishes. When it was dinner time, the four sat down to tuck into Maa’s delicacies. She had cooked tengesi julere horu maas, bilahire rou maas, konbilahi diya mosoor dail, narikolere bonua hahor anja, saulor gurit letiyai bhoja kumurar sokol. For sweet dish there was konidhanor payokh.
After dinner she went into her room and brought out the mekhela-chador she had bought for her mother. “Really nice, dear. But you shouldn’t have!” her mother beamed. She then gifted her brother a mouth-organ which he was longing for a long time. He was pleased beyond words. She presented her father with a copy of Prantik, which she had bought from the bus-stop and which he happily started reading immediately. Meghali then brought out her notebook and pen and asked her mother to explain the recipes of the dishes she had cooked for dinner. She secretly thought happily that she would make all these dishes and surprise Sagar. She then played a game of Ludo with Palash, and won, as usual. After chatting some more, Meghali went into her room and got into bed. She called up Sagar. They spoke for a few minutes, each asking about the other’s well-being. Sagar mostly spoke in monosyllables and Meghali knew he was not very pleased about her trip. She then fell asleep.
The next day, she woke up hearing the chirping of birds. Hearing their sweet voices, she lay in bed for some time, as if listening to their conversation. In her city she rarely heard any birds. Her parents were already up. Maa was making breakfast. Lusi bhaji and tea. Meghali went to take her bath and returned to the dining table and ate breakfast with her parents and brother. After that she started preparing lunch. Maa protested, but Meghali would not listen to her. She cooked Deuta’s favourite chilli chicken. That day also went by in catching up with each other’s news. Meghali went out into the courtyard where her mother had grown a small garden with the help of the gardener, Raghu da. Raghu da was tending to some flowers. She picked some chillies from one of the plants and stood chatting with him, asking about the new flowers. In the evening, Meghali and Maa went to the naam-ghor. There they met their neighbours and friends. She was very happy.
The next day also went by pleasantly but quite fast. Einstein’s theory of Relativity was really true. In the afternoon Meghali packed her bag and took leave of her parents. She touched their feet. Her mother was wiping her eyes with the end of her mekhela-chador. Meghali also found her eyes wet. Palash looked crestfallen. Her father went to drop her to the bus-stop in his old scooter. She bid him goodbye and boarded the bus. The bus then stopped at Gohaingaon. From there, she boarded another bus to Guwahati.
When she was about to reach Khanapara, she called up Sagar to pick her up. When she got down, she found him waiting for her. How terribly she had missed him. Did he also miss her? Or was he glad that he had got respite from her non-stop chatter? Sagar picked up her luggage and walked to the car. They got in. Sagar’s mood seemed good. He seemed secretly pleased about something. He even initiated the conversation, which was rare. They talked like old lovers meeting after a long time.
The next day Meghali was waiting for Sagar to return from work. She had cooked bhedailotar bor, bilahire rou maas, konbilahi diya mosoor dail, narikolere bonua hahor anja, saulor gurit letiyai bhoja kumurar sokol. For sweet dish there was konidhanor payokh. The aroma of the dishes invaded their nostrils. When Sagar returned, and freshened up, she laid out the table for dinner. On seeing all the dishes, he exclaimed, “Oh my God! Where did you learn to make all these dishes? Smells great.”
And Meghali watched with pleasure how Sagar eagerly tucked into the dishes.
বনৰীয়া by Priyakshi Priyodarshini
আইনা এখন এদিন আহি মোৰ সমুখত থিয় হ’ল
আইনাখনে হাত মেলি মোৰ গাৰ পৰা প্ৰথম আৱৰণটো খুলিলে
আইনাই ক’লে:
চাওঁ, মই তোমাক নাঙঠকৈ চাব খোজোঁ
ফেৰেকাফেৰেক খোজেৰে মই গৈ হাত ওপৰ কৰিলোঁ
শৰীৰৰ তৰপা তৰপ মাংস খহাই
হেতুলুকা চৰাই এটা হৈ পৰিলোঁ
মই আঁ কৈ মুখ মেলোতে
আইনাখনে এটা হাতেৰে মোক লিকলিকাই দিলে
মই খিলখিলাই হাঁহিলোঁ।
আনখন হাতেৰে শুং হৈ চুমিলে
মই নদী এখনৰ কাষলৈ উৰা মাৰিলোঁ
আইনাখন মোৰ লগে লগে গ’ল
নদীৰ পানী চেলেকোতে মোৰ শৰীৰত লাগিল ঋতুৰ উত্তাপ
তুলতুলীয়া পকা বগৰী এটা আইনাখনে মোলৈ আগবঢ়াই দিলে
মই এটুকুৰা কামুৰি খালোঁ:
মিঠা মিঠা!
খাই পেলাই দিয়া বগৰীটো আইনাখনে তপককৈ মুখত ভৰালে
“কোনফালে সোমালে তোমাত জাহ যাব পাৰিম?”
-মই ডেওকা কোবাই সুধিলোঁ
ফাগুনী বতাহে ফাঁক এটা কৰি মেলি দিলে বাট
সাৱটা সাৱট নিশাহবোৰে ফুচফুচাই কৈছিল:
গছজোপাত আমে মলিয়াইছে।
বাট by Priyakshi Priyodarshini
গৈ নোপোৱা বাটেদি তেওঁ খোজ কাঢ়িছিল
গৈ থাকিবৰ বাবেই আৰম্ভ হৈছিল
তেওঁৰ যাত্ৰা….
বাটৰ কাষত চাইনবৰ্ডবোৰ পঢ়ি পঢ়ি
তেওঁ গৈ আছিল…
নীলা কাড়বোৰত অঁকা আছিল
গৈ গৈ পোৱাৰ এটা নক্সা
তেওঁ নক্সাটো চাইছিল
তেওঁ তাৰ বিপৰীতে বাট বুলিছিল
বাটৰুৱা জনক মই সুধিছিলোঁ :
‘ক’ত যায়?’
তেওঁ কৈছিল:
‘ নোপোৱাৰ সন্ধানত ‘
তেওঁক মোৰ ব্লাদিমিৰৰ দৰে লাগিছিল
মই তেওঁক অনুসৰণ কৰিছিলোঁ
গৈ নোপোৱা বাটত কি সুখ থাকে??
– গৈ পোৱাৰ পাছত এলেহুৱা গা বোৰ টঙাই…
গৈ পোৱাৰ পাছত শেষ হয় আশা…
জীৱনটো গৈ গৈ মৃত্যুত স্থবিৰ হৈ পৰে
জীৱনটোৱেই মৃত্যুমুখী
কাৰণ ইয়াৰ শেষ আছে..
গৈ নোপোৱা বাটত যাত্ৰাই সত্য
মই এষ্ট্ৰাগণ হৈ তেওঁৰ সহচৰ হ’লো
আমি শেষ নোহোৱা বাটত বাট বুলিলোঁ
নদীৰ পাৰত বহিলোঁ
পাহাৰ বগালোঁ
ৰাজআলিয়েদি গ’লোঁ
বঁকিয়াইদিও গ’লোঁ
তেওঁ টিফিনত তেওঁৰ জীৱনটো লৈ ফুৰিছিল
মই অলপ সোৱাদ বাকি দিলোঁ
তেওঁ চকুমুদি উপভোগ কৰিছিল
চামুচ চানুচকৈ গিলিছিল হেঁপাহ
আৰু খাম আৰু খাম….
মই অলপ সুখ ভৰাই দিছিলোঁ মুখত
তেওঁ আ কৈ মুখ মেলোতে
এৰি আহিছিলোঁ মোৰ আঙুলিৰ মঙহ
মোৰ বিষ হৈছিল
তেওঁ হাঁহি থকা চাই চুপিছিলোঁ দুখ
মোৰ তেজেৰেই পুৰালোঁ মোৰ পিয়াহ
আমি গা টঙাই বহিছিলোঁ
তেওঁ সুখৰ উলাহত ৰৈ যোৱাৰ কথা কৈছিল….
তেওঁ পাহৰি গৈছিল
তেওঁৰ লক্ষ্য
তেওঁৰ উদ্দেশ্য
‘ আমি ক’ত যাম??’
Mother by Evanisha Pathaw
You are my mother
Becasue of you, I am proud
You have cradled me, taken care of me
With bravery you have overcome difficuties
You have taken care of me since I was young
You have shown me the way
You have continued showing me the right way
To be a better person tomorrow
A mother’s love will never dry
You have given it to me since I was a small spring
Even though you are only a woman
I will never find anyone like you, Mother
Mother! My dear Mother!
I follow behind, I look carefully
Like a sword, sharp on both edges,
I will follow your righteous example
Before you pass, I pray
May God continue to bless you
So that you may continue to live a long life
I will continue following as you lead.