ষ্ট্ৰীট লাইটৰ পোহৰত চহৰখনৰ মাজমজিয়া ফটফটীয়া জোনাক যেন হৈ পৰিল। কৃত্ৰিম জোনাকক কুঁৱলীয়ে নিমিষতে গিলি পেলালহি।শীতে ব্যস্ত জনতাক আজি ঘৰৰ ভিতৰত আৱদ্ধ কৰিবলৈ আজি সক্ষম হৈ উঠিল।ঘৰে লাইটবোৰ জ্বলি উঠিছে, নুমাই পৰিছে।অতদেৰি ভয়ত পেপুৱা লাগি শুই থকা বাটৰ চুৱাচেলেকা কেইটাৰ গাত যেন সকাহ ঘূৰি আহিল।‘ভৌ ভৌ’ ভুকনিৰে নিজৰ উমান সকলোকে দিবলৈ ধৰিলে।দূৰৰপৰা ভাঁহি অহা গানৰ কলিটো লাহে লাহে স্পষ্ট হৈ পৰিল —“মূঝে পিনে কা চখ নেহী পি–তা হূ গম ভুলানে কৌ—” ৰহিমৰ টেটুফলা গানে শুই থকা পথটোক জগাই তুলিলে।হাতত থকা সৰু বটলটোৰ সৈতে সি আহি জাবৰৰ দ’মটোৰ কাষত থিয় হ’ল।
“ঐ খা খা অমীৰৰ ঘৰৰ তেল মচলাৰ সোৱাদেৰে ভৰা –মৰম দয়া নথকা খানা—চাল্লা ভিকহু –“(কুকুৰকেইটাক চাই)ভুৰভুৰাই উঠিল ৰহিম।কিন্তু আজি যে তাৰ অবাক হোৱাৰ সময়! সদায় তালৈ চোচা লোৱা কুকুৰ কেইটাই তাক দেখি আজি কেৰাহিকৈও চোৱা নাই।কি বিচাৰি পাইছে সিঁহতে আজি জাবৰৰ দ’মটোত?ৰহিম আগুৱাই গ’ল জাবৰৰ দ’মটোৰ কাষেৰে।মূখৰ ভিতৰতে সি ভোৰভোৰাই গ’ল –“চাল্লা অমীৰৰ জাত তঁহতি কি বুজিবি—ভোক কি পেটৰ দৰদ কি—পাটি কৰিবি—খানাৰ দোকান দিবি—আৰু নোখোৱাবোৰ দলিয়াবি—”
হঠাৎ ভাঁহি আহিল শব্দটো,সি তাৰ আউল– বাউল চুলিবোৰ খজুৱাই ইফালে–সিফালে চাবলৈ ধৰিলে।সি উমান লৈ আগুৱাই গ’ল জাবৰৰ দ’মটোৰ কাষলৈ।দ’মটোৰ যিমানে কাষ চাপিল তাৰ কাণত স্পষ্ট হৈ পৰিছে শব্দটো—“হায় আল্লা” তাৰ মূখৰপৰা ওলোৱা শব্দ দুটাই বতাহত ভাঁহিবলৈ ধৰিলে।গাৰ নোম সিঁয়ৰি যোৱা এটা দৃশ্য—সি চকু দুটা ঢাকি ধৰিলে—তাৰ আৰু বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল চুৱাচেলেকাকেইটাই কিয় আজি তাক ভুকা নাছিল।সি দেখিলে সিহঁতে কেনেকৈ মানৱ শিশুটোৰ মঙহবোৰ চেদেলি–ভেদেলিকৈ খাবলৈ ধৰিছে।তাৰ মূৰটো আচন্দ্ৰাই উঠিল
“ওহ আৰু নোৱাৰি চাব ঐ—” কিন্তু সৌটো কি? কিহে লৰচৰাই আছে? সি এখোজ আগুৱাই গ’ল—কাপোৰৰ টোপোলাটোত এইটো কি?ৰহিমক হাজাৰটা প্ৰশ্নই খুন্দা মাৰিলে—উৎকণ্ঠাক হাতৰ মুঠিত লৈ সি টোপোলাটো খুলি ধৰিলে।“ইয়া আল্লা”—কি দেখালা তুমি মোক? নিঠৰ চকুকেইটাৰে মৃত্যুৰ ক্ষণ গণি থকা কণমানিজনী হাতত তুলি তাৰ চকু সেমেকি উঠিল। সি আন্ধাৰৰ মাজতে চিঞৰিবলৈ ধৰিলে –“ৰেহম আল্লা ৰেহম কৰা ,তহঁতি কি অ’—অন্তৰত কিয় শিল বান্ধিলি—কিয় এবাৰো নেদেখাজনলৈ ভয় নকৰিলি??—”
চিঞৰি চিঞৰিয়েই ঢলংপলংকৈ এহাতে কনমানিজনীক লৈ সি লাহে লাহে নাইকিয়া হৈ পৰিল অন্ধকাৰৰ মাজত।পথৰ ষ্ট্ৰীট লাইটবোৰ এটাৰ পিছত এটাকৈ নুমাই শুই পৰিল সমাজৰ অমানৱীয়তা ,নিষ্ঠুৰতাক মাজত লৈ।লাহে লাহে নিজম হৈ পৰিল সকলো পৰি ৰ’ল কেৱল গাভিনী সাপৰ দৰে ক’লা পথটো আৰু ৰহস্যৰে আৱৰা সেই জাবৰৰ দ’মকেইটা।
(সমাপ্ত)১/৮/২০২০
